Dagdroom en nachtmerrie.

BELLA P.O.V.
Ik luisterde maar half naar wat de leraar zei en maakte verveeld notities. Ik dacht meer aan de sms'jes van Edward. Hij was zo lief.
Maar ik was nog niet klaar voor de volgende stap in onze relatie.
Jacob voelde nog te dichtbij daarvoor.
Ik speelde afwezig met de ring aan mijn ketting en droomde even weg.
Ik dacht terug aan de dag dat hij me die ring gaf.
Twee maanden voordat mijn leven een puinhoop werd. Het was op een etentje bij mij thuis. Ik had gekookt en tussen het hoofdgerecht en het dessert had hij de aandacht gevraagd. Aanwezigen waren: Onze vaders en wij twee.
Perfect.
'Sorry dat ik het festijn onderbreek, maar voor we aan de laatste gang van de ongelooflijke kookkunst van dit nog veel geweldigere meisje beginnen,' zei hij met een verliefde glimlach naar mij.
'heb ik nog een belangrijke mededeling. Of eerder een vraag. Charlie?' Charlie was normaal vrij achterdochtig als het op jongens aankwam, maar door zijn rotsvaste vertrouwen in Jake had hij het niet meteen door.
'Wat is er Jake?' vroeg hij gemoedelijk.
'Je weet dat ik heel veel van Bella hou?' Toen viel mijn kwartje.
(Vierkantige bobbel in broekzak+serieuze houding+grote vraag=huwelijksaanzoek)
Maar Charlie leek niet echt helder te zijn als hij net gegeten had.
'Ja, daar kan ik nogal moeilijk naast kijken hè?' zei hij nog altijd grootmoedig.
'Ik meen het. Ik hou zielsveel van haar Charlie. Ik wil alles voor haar doen als zij er maar gelukkig van wordt. Ik wil voor haar zorgen en altijd bij haar zijn. Of toch zo vaak mogelijk. Afgelopen jaar is het me duidelijk geworden dat ik niet zonder haar kan. Het was gewoon verschrikkelijk om zo ver bij haar vandaan te zijn. Dus Charlie...
Ik wil je graag vragen om je dochters hand. En als het kan de rest ook.' Jake was zelden zenuwachtig maar nu was ik bijna bang dat zijn zenuwen zouden knappen van de spanning.
De laatste keer dat ik hem zo had gezien was toen hij verkering met me vroeg.*
'Ik zweer dat ik goed voor haar zal zorgen,' voegde hij eraan toe.
Nu drong het eindelijk tot Charlie door.
Hij werd eerst bleek, toen paars en dan weer diep rood. En toen, tegen alle verwachtingen in weer helemaal normaal. Hij keek bedachtzaam van mij naar Jake. Ik zag aan zijn gezicht dat hij probeerde te bepalen wat hij zou zeggen.
'Wel, ik denk dat ik je die vroeg of laat toch zal moeten geven dus dan maar vroeg.' Hij keek nog eens naar mij en nam mijn uitdrukking nog eens in zich op. O nee! Hij vroeg zich af of ik zwanger was.
Natuurlijk zou ik er dan al alles van weten, maar ik was hier duidelijk net zo verrast over als hij.
'Goed, je hebt mijn toestemming, maar de eindbeslissing ligt niet bij mij.' Jacob knikte dankbaar en draaide zich toen naar mij.
Hij knielde voor me, nam mijn linkerhand en haalde diep adem. Hij was zo nerveus dat hij me niet eens aan durfde kijken.
'Lieve, lieve Bella.
Ik weet hoe jij denkt over dit soort zaken maar...
We zijn al drie jaar gelukkig samen. Zou je me alsjeblieft de rest van ons leven net zo gelukkig willen maken?' Hij haalde onder het praten een doosje uit zijn zak en daarin zat een prachtige ring.
Hij was eenvoudig, ouderwets maar toch erg mooi. Precies waar ik van hield. Ik vloog hem om de hals.
'Hoe zou ik nou nee kunnen zeggen Jake? Ja! Ja, ja en nog eens ja!’
Hij tilde me op en zwaaide me in het rond.
'Bella, je maakt van mij de gelukkigste man ter wereld!' Jubelde hij.
Die avond gingen onze vaders vissen, en wij waren in een romantische stemming. Ik kreeg nog altijd kriebels in mijn buik als ik terugdacht aan die nacht.
Ik wist dat Edward hier vroeg of laat ook naar zou verlangen, en dat hij dat misschien nu al deed, maar ik was hier echt nog niet klaar voor.
Niet dat ik niet wilde, vanmorgen had ik zelfs even serieus overwogen om die grote stap te zetten, maar toen was Emmet er tussen gekomen.
Ik wilde wel maar het was ook niet eerlijk tegenover Edward om hem zo intens lief te hebben terwijl een deel van mij nog altijd naar een ander verlangde. Ik wist dat Jacob wilde dat ik verder ging, maar dat kon ik pas als ik volledig afscheid had kunnen nemen van hem en EJ.
EJ. Het was een geweldige opluchting geweest om zijn naam te kennen.
Want ik had die vreselijke dag niet één kind verloren maar wel honderd. Alle jongens en meisjes die ik me maar in kon beelden.
Met zwarte ogen en bruine ogen. Wild krullend, steil of licht golvend haar. Ik had zo veel kinderen bedacht, en ik was ze allemaal kwijt.
Eindelijk ging de bel.
Ik had zo dadelijk mijn uurtje met Edward. Ik liep met vlinders in mijn buik naar het studie lokaal. Edward en ik hadden namelijk samen een springuur dat we mochten besteden aan zelfstudie.
En ik had zo'n vermoeden dat we elkaar erg intensief gingen bestuderen.
Tot mijn ergernis liep Timothy achter me aan. Ik probeerde hem te negeren maar toen we een hoek om sloegen maakte hij het me wel erg moeilijk.
Hij draaide zich naar me toe en plante zijn handen naast mijn hoofd zodat ik klem zat tussen hem en de muur.
Dit voelde niet goed.
"Wat moet je van me?" vroeg ik kleintjes terwijl ik hard mijn best deed om iets te horen van Edwards aanwezigheid. Ik ving zijn stem al snel op.
Twee gebouwen verder, opgehouden door een aantal andere leerlingen. Ik vermoede dat enkelen van hen vrienden waren van Timothy die zogenaamd vriendelijk moesten doen. Hij zou me dus niet kunnen helpen.
"Mmmh, goeie vraag wat moet ik van je...Ik wil jouw."
Dat wist ik al, maar wat dacht hij hiermee te bereiken?
"Dan moet ik je teleur stellen, ik ben erg blij met Edward. En je bent mijn Type niet." Hij grinnikte alsof mijn antwoord grappig was.
"Wel misschien kan dit je overtuigen." Hij leunde naar voren zodat zijn warme lippen mijn oor streelden.
"Ik weet wat jullie zijn." Ik deed mijn best niet naar adem te snakken. Niet alleen omdat ik mezelf dan zou verraden maar ook omdat ik mezelf dan niet zou kunnen beheersen.
"Ik weet niet waar je het over hebt," zei ik met een benepen stem.
En weer lachte hij.
"Je kan gerust ademen hoor. Ik ruik helemaal niet zo smakelijk als je vreest. Ik weet alles.
Dat jullie vampiers zijn, dat je vriendje gedachten kan lezen, dat die kleine de toekomst ziet. Ik weet zelfs dat jij het jongste lid van de familie bent en zowel je verloofde als je kind verloren bent aan een vampier genaamd Johannes. En ik weet ook van jouw gave.
Ik heb ook zoiets maar ik heb er veel meer moeite mee dan jij dus als je ons nu wat privacy zou willen geven..." Ik snapte wat hij bedoelde en ik was nieuwsgierig naar de rest van zijn verhaal dus ik plaatste mijn schild over hen heen. Nog steeds luisterde ik naar Edwards stem, die nu heel ver weg klonk. Wat was er aan de hand?
'Alice. Ik hoor niets meer van Bella, of die Timothy. Waar zijn ze mee bezig?'
'Ik weet het niet ik kan ze niet zien.'
Waar hadden ze het over? Kon Alice mij niet zien? De laatste keer dat dat gebeurde was toen met de wolven...
Ik snoof eens voorzichtig Timothy's geur op en merkte dat hij lekkerder rook dan een weerwolf. Best wel menselijk maar toch ook weer niet...
Wat was hij?
"Zo laten we even gaan wandelen," stelde Timothy voor en voor ik wat kon zeggen of doen begeleide hij me al naar het bos dat dicht bij het schoolgebouw lag. Hij was sterker dan ik verwacht had.
"Ik wed dat je je waarschijnlijk afvraagt wat ik ben. En het antwoord zal je verbazen. Ik ben een half-vampier. Mijn moeder was een mens en mijn vader was een vampier. Johannes om precies te zijn." Ik keek hem geschokt aan.
"Daar schrik je van hè? Wel ik wist dat jullie zouden komen.
En ik wist van jullie gaven dus Edward weet niet dat ik het weet, ik heb speciaal op mijn gedachten gelet.
En weet je. Ik vind het heel erg dat hij mijn vader heeft gedood, maar ik heb geen wraakgevoelens, mijn vader was niet zo aardig voor je. Toch vrees ik dat ik uit respect voor mijn moeder-die erg veel van zowel mijn vader als van mij hield-toch iets zal moeten doen. Het is niets persoonlijk hoor. Alleen maar een kwestie van eer."
Hij streek een lok van mijn haren achter mijn oor en ik huiverde.
"Niet bang zijn. Ik ga je niet vermoorden. Daar ben je veel te mooi voor, maar ik zal die Edward van je wel moeten laten boeten. Ik zal hem niet echt pijn doen, maar toch een beetje." Hij boog zich weer naar me toe en fluisterde.
"Vrees niet mijn lief. Dood nog pijn kunnen ons raken. Het enige wat wij van het leven te vrezen hebben is verlies. Liefste, ik wil je nooit meer kwijt want dat kan mijn hart niet aan.
Komt dat je niet bekend voor?"
Ik haalde steeds sneller adem. Ik wist nog steeds niet waar dit heenging, maar het beviel me niks.
"Dus hem vermoorden laat hem koud, en ook pijn kan hem niets schelen, maar, als ik hem zijn geliefde ontneem," zei hij terwijl hij zacht over mijn wang streelde.
"Al is het maar even...Dan is mijn wraak genomen, maar ik wil je niet doden lieve, mooie Bella. Ik dood nooit onschuldige mensen. Dat laat ik aan vampiers zoals mijn vader over, maar wat moet ik dan toch met je...?"
Het klonk niet alsof hij het zich echt afvroeg. Hij stelde zich in mijn plaats. Hij verwoorde mijn gedachten. Wat wilde hij van me als hij me niet ging vermoorden?
"Kijk dit is de keuze, of je doet me een plezier en kust me of ik lever iedereen het onomstootbare bewijs dat jouw familie niet menselijk is." Ik zocht een uitweg.
"Ik kan je zo vermoorden. Dat weet je." Hij hoorde hoe wanhopig ik was en hij wist vast ook wel dat ik nooit iemand zou kunnen vermoorden.
Hij liet me twee mobieltjes zien op ieder scherm stond een tekstje.
Op de eerste stond:
Hou hem nog even daar
ik ben bijna klaar.
Klasse meid trouwens. T.
En op de tweede.
Laat hem maar gaan.
"Als ik het eerste bericht verzend komt hij hier in moord tempo naartoe, hij is al bezorgd om je en als hij denkt dat ik gemeen tegen je doe zal geheimhouding zijn laatste prioriteit zijn.
Als ik het tweede verstuur zal hij hier zonder kans op verraad naartoe komen en jouw in mijn armen treffen. Ik heb wat ik wil en jij kan hem nog altijd zeggen hoe het echt zat. Ik zal het niet eens ontkennen, maar hij zal toch even denken dat hij je kwijt is. Er is natuurlijk nog een derde optie..."
Ik keek hem nieuwsgierig en hoopvol aan. "Wat voor optie?"
"Dat ik het aan mijn pleegmoeder overlaat. Zij is een echte vampier en de enige reden dat jij nog leeft is omdat ik het eerst wilde proberen." Ik wist waar hij heen wauw. Zij zou me vermoorden en Edward daardoor zo veel pijn doen dat hij zelf niet meer leven wauw. Ik had mijn keuze al gemaakt, maar ik was niet van plan om hem Edward pijn te laten doen.
"Ik heb nog een idee," zei ik verleidelijk. Ik kon het maar proberen.
"Wat nou als ik je zoen, zonder dat Edward het te weten komt. Jij beschrijft uitvoerig aan je pleegmoeder hoe vreselijk Edward het vond toen hij ons samen zag en jij kan er zelfs meer van genieten zonder dat je het risico loopt dat Edward je de nek omdraait. Da's win win. Niet?" Ik liep onder het praten sensueel dichterbij en liet mijn hand langs zijn kaak glijden. Hij slikte even.
"Eh, wel dat klinkt erg aanlokkelijk. Eh, wow." Hij nam me nog eens in zich op. En ik zag het conflict in zijn ogen. Hij wauw dit zo graag. Ik deed een stap dichterbij.
Ik voelde me zo schuldig tegenover Jake en tegenover Edward. Maar ik deed dit voor hen. De moordenaar van Jake zou niet gewroken worden en al helemaal niet ten koste van Edward.
Plots nam hij een besluit, ik wist niet wat hij had besloten maar de beiden mobieltjes lagen plots op de grond en had hij mij tegen een boom gedrukt.
"Je hoeft niet terug te zoenen laat mij gewoon mijn ding doen oké?" prevelde hij hijgend. Hij klonk opgewonden. Wat was hij van plan?
Ik zag dat één van de twee mobieltjes zijn boodschap verzond, maar ik wist niet welke. Zijn lippen bewogen gretig over de mijne.
Ze voelden zo warm en zacht. Het deed me ergens denken aan hoe Jake me kuste, en de donkere huid van de jongen werkte niet echt mee als hij iets groter was geweest had ik hem haast automatisch terug gezoend te zeer meegesleept door mijn herinneringen.
Hij onderzocht gretig mijn hals en kneep steeds harder in mijn armen.
God hij was net zo sterk als de gemiddelde vampier.
En omdat mijn eerste jaar erop zat kon ik niets tegen hem beginnen, hij had me verast en ik wist niet wat ik moest doen.
Timothy drukte zicht strakker tegen me aan en zijn lippen werden steeds wilder. Plots voelde ik zijn handen aan mijn bloes.
"Nee," zei ik om zijn lippen heen.
"Sorry, ik kan het niet helpen. Wees niet bang. Ik ga niet te ver," beloofde hij fluisterend tegen mijn kaak. Het kon me niet schelen.
Ik wilde niet dat iemand me zo aanraakte.
Er waren slechts twee jongens die dat mochten. En hij behoorde niet tot die categorie!
Ik deed harder mijn best om me uit zijn armen te bevrijden.
Toen hoorde ik voetstappen dichterbij komen. Ik herkende het geluid maar ik was te zeer overstuur om het thuis te kunnen brengen. Plots was het drukkende gewicht van mijn lichaam. Kennelijk had Timothy zich toch nog bedacht. Ik knoopte haastig de losse knoopjes dicht voor het geval hij zich opnieuw zou bedenken, maar toen ik opkeek zag ik Edward staan die Timothy's armen op zijn rug hield. Hij keek woedend naar de jongen en ik was bang dat hij zich afvroeg of hij hem eerst zou bijten zodat zijn dood gekleurd zou zijn door de meest afschuwelijke pijn die er bestond of hij hem gewoon zou vermoorden.
"Edward," fluisterde ik. Het had meteen effect. Hij keek op en de rust keerde terug in zijn ogen. "Bella," mompelde hij.
We keken op door het geluid van Emmet en Jasper's voetstappen.
"Laat hem maar even aan mij over Edward. Dan kan jij voor je vriendin zorgen," zei Emmet en zijn stem klonk kwaad, maar niet zo moordlustig als Edward net had gekeken, ze zouden Timothy laten leven.
"Emmet, Jasper. Misschien is het beter als we ons allemaal ziek melden. Er is veel te bespreken.
Breng Timothy naar ons huis. Zijn ouders hoeven niet verwittigd te worden. Hij legt zelf wel uit waarom," zei ik. Ik wilde niet dat hij een straf zou krijgen op basis van wat ze dachten dat er gebeurt was. Emmet, Jasper en Edward kenden me lang genoeg om te weten dat ik geen haatdragend persoon was en dat ik later meer uitleg zou geven. Emmet en Jasper brachten Timothy weg die me een licht beschaamde blik toewierp alsof hij nu pas besefte dat hij over de schreef was gegaan en er echt spijt van had. Ik had erg veel moeite om nog boos op hem te zijn. Toen we alleen waren nam Edward me in de armen en streelde mijn haren.
"Wat heeft hij je aangedaan?" prevelde hij.
"Toen ik dat smerige bericht in hun gedachten hoorden had ik de grootste moeite van de wereld om menselijk tempo aan te houden. Het spijt me zo vreselijk. Ik raakte ze maar niet kwijt...Ik...wat heeft hij gedaan?"
Ik slikte. Ik wist dat ik het hem beter als eerste kon vertellen, maar ik kreeg het niet over mijn lippen. Ik tilde dus mijn schild op en liet hem zien hoe hij me weglokte, het verhaal dat hij me vertelde en tot mijn grote schaamte ook over mijn verleidingskunst.
Toen ik klaar was bleef Edward even stil.

* Zeg het maar, zou ik hun verkering ook uitschrijven of is dat te veel van het goede? Ik wil ook best wel over haar ontvoering vertellen, en het bezoek aan de Volturi lijkt me ook spannend. Maar als jullie dat niet interessant vinden is het ook goed.