Hoofdstuk 2.

elena pov.
ik zie het prachtige huis in zicht komen het is juist aan de gerns van la push.dus ik heb geluk dat het huis juist in la push zit anders zou ik het huis niet mogen hebben van men ouders. ik spring in de rozenstruik en verander terug en doe rap al men kleren aan. ik sta recht en volg weer het gevoel van men voeten.ik stap op men gemak naar de deur op men blote voeten. heb ik al verteld dat ik bijna nooit schoenen koop ? voordat ik naar de deur stap neem ik een paar stappen naar rechts en steek men hand uit en men vingertoppen raken de rozenblaadjes aan. ik wrijf zacht over de blaadjes en ga met men handen naar de steel en voel hoe de deoorn door men dunne vel snijdt en er een druppel bloed op de grond valt.ik haal verrast men hand weg. een roos is net hetzelfde als het leven je mag dichter bij een persoon staan en vertrouwen maar laat niemand te dicht bij komen of ze breken je hart. daarom dat ik me nooit aan iemand hecht ze gaan toch dood en laten je acgter. ik zucht en stap naar de deur en open de deur. ik voel direct de warme vloer onder men voeten. men ouders hebben dit gedaan omdat ik altijd in men blote voeten loop. eigelijk zijn zij de enigste twee personen die dichtbij me mogen komen. ik sluit de houten deur achter me. ik ruik de lekkere kruiden die zich in de lucht verspreiden. ik stap verder de gang in en volg men gevoel van men voeten. ik kom terecht in de keuken en zie al snel een appel liggen. ik voel met men hand erover en weet nu al dat het een rode appel is. ik pak de appel op en stap naar de wasbak en laat het koud water stromen en was men appel. ik droog de appel zorgvuldig af en neem er een hap van. men tanden doorboren de schil en ik proef de zoete smaak.