Part 1: Chapter 3
Part 1:
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
Leon point of view.
Ik kijk hoe de andere jongens van meters hoog in de achterbaan zitten. Ik wil niet eens weten hoe hoog het zal zijn. 200 Meter? Of misschien wel hoger. Misschien overdrijf ik wel een beetje. Ik kijk om me heen, meteen valt mijn blik op de treintjes. Ik kijk hoe kleine kindjes in het treintje zitten en nieuwsgierig de kermis bekijken. Ze lachen en zwaaien wild met hun handen in de lucht. Ik kijk verder rond en ben gelijk onder de indruk van een toneelstuk. Goochelaars geloof ik. Oppeens word er iets nats over me heen gegooid, ik spring recht en kijk waar het vandaan komt. Och Jezus, Ruben weer hoor. Het zal weer eens niet zo zijn. Ik slaak een zucht en wrijf met mijn handen mijn armen warm. Ik ril en steek dan mijn middelvinger naar Ruben op. Hij lacht en kijkt dan weer voor zich uit. Als het ritje eindelijk is afgelopen loop ik op de jongens af. Ik geef Ruben een duw. Hij lacht en met zijn allen lopen we door de kermis. “Kom we gaan gokken!” Lacht Sun en trekt ons mee. Ik grijns en loop meteen op de machine met de coins af. Kijken of ik nog eens wat win. Ik koop wat muntjes en begin ze in de gaatjes te gooien. Al snel vallen de munten van de rand af en begin ik weer vanaf het begin. Dit is zo verslavend!
“Kom op Leon, we gaan.” Steve pakt me bij mijn arm. “Maar.. Maar!” Ik steek mijn hand naar hem uit en laat de munten zien. “Ja dag, we gaan!” Hij trekt me mee. Ik zucht en doe de munten in mijn portemonnee. Misschien komt het nog eens van pas.
Ik kijk hoe de andere jongens van meters hoog in de achterbaan zitten. Ik wil niet eens weten hoe hoog het zal zijn. 200 Meter? Of misschien wel hoger. Misschien overdrijf ik wel een beetje. Ik kijk om me heen, meteen valt mijn blik op de treintjes. Ik kijk hoe kleine kindjes in het treintje zitten en nieuwsgierig de kermis bekijken. Ze lachen en zwaaien wild met hun handen in de lucht. Ik kijk verder rond en ben gelijk onder de indruk van een toneelstuk. Goochelaars geloof ik. Oppeens word er iets nats over me heen gegooid, ik spring recht en kijk waar het vandaan komt. Och Jezus, Ruben weer hoor. Het zal weer eens niet zo zijn. Ik slaak een zucht en wrijf met mijn handen mijn armen warm. Ik ril en steek dan mijn middelvinger naar Ruben op. Hij lacht en kijkt dan weer voor zich uit. Als het ritje eindelijk is afgelopen loop ik op de jongens af. Ik geef Ruben een duw. Hij lacht en met zijn allen lopen we door de kermis. “Kom we gaan gokken!” Lacht Sun en trekt ons mee. Ik grijns en loop meteen op de machine met de coins af. Kijken of ik nog eens wat win. Ik koop wat muntjes en begin ze in de gaatjes te gooien. Al snel vallen de munten van de rand af en begin ik weer vanaf het begin. Dit is zo verslavend!
“Kom op Leon, we gaan.” Steve pakt me bij mijn arm. “Maar.. Maar!” Ik steek mijn hand naar hem uit en laat de munten zien. “Ja dag, we gaan!” Hij trekt me mee. Ik zucht en doe de munten in mijn portemonnee. Misschien komt het nog eens van pas.
Er zijn nog geen reacties.