Stress!

Edward P.O.V.

Ik zat alleen aan een tafel in mijn lokaal en luisterde naar de gedachten van meneer Madison die op dat moment Bella het lokaal zag binnenkomen.
Ik was best wel trots op haar.
Ze liep op een vrij menselijke manier. Natuurlijk nog altijd onvergetelijk gracieus maar onzekerder en klunziger dan de meeste vampiers op konden brengen.
Ze leek minder hard van streek dan toen we afscheid namen. Ik wist zeker dat ze iets van plan was. Ze liep op de leraar af en toen ik de vriendelijke en zelfs subtiel verleidelijke glimlach op haar lippen zag wist ik wat.
Benjamin Madison, schaam je diep. Ze is een leerlinge, het is onverantwoord om zo over haar na te denken. Bovendien is ze te jong voor je. Je hebt een geweldige vriendin schaam je diep...Maar wat is ze mooi... dacht de arme man terwijl hij Bella in zich opnam.
Ik had medelijden met hem, om nog maar te zwijgen over de secretaris die straks de volle lading zou krijgen.
Hij wauw haar zeggen dat ze mocht gaan zitten, maar hij was er niet zeker van of hij kon praten zonder zijn stem te laten trillen en wees dus alleen maar naar de rest van de klas.
Bella liep met een lichtjes tevreden uitdrukking op haar gezicht naar haar plaats, zich schijnbaar niet bewust van Timothy's begerende blik.
Ik wilde grommen toen ze naast hem ging zitten en hij naar haar toe leunde.
Bella's lichaam verstijfde, heel even maar - Timothy had het niet eens door - voor ze zich met een verlegen glimlach naar hem toe draaide.
Dag schoonheid. Klaar om overdonderd te worden? dacht hij.
Wat een eigendunk.
Hij wist al precies wat hij wauw, en dat terwijl hij haar naam nog niet eens kende. Ik wauw opstaan, naar hun klas rennen en hem de bossen in sleuren om hem een lesje te leren over hoe je een dame behandeld, maar dat kon niet. Jammer genoeg.
"Hoi," zei Bella. Ik was tevreden over haar toon. Ze klonk haast menselijk als je het vergeleek met haar normale stem, maar vooral de duidelijke beleefde toon kreeg mijn goedkeuring.
Ik was best wel jaloers op hem.
Niet dat daar een echte reden voor was, het was gewoon omdat hij zo aan haar dacht en naast haar zat dat ik me een beetje bedreigd voelde.
Wat een stem... Ik kromp lichtjes ineen toen hij zich voorstelde hoe die stem zijn naam zou zuchten tijdens een passionele kus.
"Hallo," zei hij.
Hij wist het op zo'n manier te zeggen dat ze geen andere keuze had dan terug kijken. Anders zou het onbeleefd zijn.
"Tymothy," stelde hij zichzelf voor. "En jij bent...?"
"Bella," zei Bella snel.
Ze keek een beetje nerveus naar voren. Duidelijk hopend dat de leraar snel met de les zou beginnen, maar die was nog steeds boos op zichzelf om zijn reactie op de nieuwe leerlinge.
"Weet je Bella, heeft iemand je ooit gezegd dat je onweerstaanbaar bent?" vroeg hij. Wat een smerige...
Ik had duizend namen in evenveel talen die ik hem toe wauw schreeuwen, maar die waren allemaal grof en pasten niet bij een heer dus ik liet het zitten.
Maar zijn gedachten maakten het me er niet makkelijker op.
Want dat ben je Bella. En leuk of niet, vroeg of laat zul je voor me vallen. Geen enkel meisje kan mij weerstaan. En jij zal daar geen uitzondering op vormen. Die rooie kan zich maar beter voorbereiden op het moment dat zij hem dumpt want binnen de maand heb ik een nieuwe vriendin.
Wílde hij soms graag dood?
Hij was in ieder geval goed op weg om me zo ver te drijven. Gelukkig redde Bella's reactie hem.
"Nee, de meeste jongens weten dat het grof is om dat zomaar tegen een onbekend meisje te zeggen," zei ze.
Ze was duidelijk beledigd door zijn gedrag en keek hem kwaad aan, maar tot mijn frustratie vond hij dat alleen maar leuk.
Geweldig, verlegen en toch pittig, mijn twee favoriete types in één meisje samengevoegd. En dan nog zo'n plaatje ook. Ik heb hier het grote lot gewonnen dat is wel duidelijk, dacht hij.
"Jij hebt wel pit. Daar hou ik van," vertelde hij haar.
En alsof hij me nog meer uit wilde dagen zond hij haar ook nog eens een knipoog.
"Voor het geval het niet duidelijk was ik heb al een vriend..." zei Bella om hem te ontmoedigen.
Ja, dat hebben we vanmorgen allemaal gezien. Boeiend. Alsof ik me ooit heb laten tegenhouden voor zo'n detail.
"Kan zijn, maar nog geen officiële date voor het lente bal. En die date ben ik," zei hij, heel zeker van zijn zaak.
Bella keek hem razend aan. Ze keek, voor de tweede keer sinds ik haar kende, echt angstaanjagend.
"Ik geloof niet dat ik je heb gevraagd," siste ze met een doodenge blik.
Ze had haast net zo goed kunnen schreeuwen dat ze een vampier was, maar hij dacht dat ze hem gewoon wilde intimideren en lachte schalks naar haar alvorens zijn blik naar de leraar te keren die eindelijk met de les was begonnen.
Edward waar ben je? Ik mis je, dacht Bella.
Ik stuurde haar stiekem een berichtje.
Ik had voor onze eerste Valentijn twee Iphone's gekocht zodat we altijd met elkaar konden communiceren. En ook omdat het gewoon een erg leuk gadget was.
Ik jouw ook liefste.
Nog even vol houden.
Over een uurtje zijn we weer bij elkaar.
Ik hou van je(H)Edward.
Voor altijd de jouwe.
Ik drukte op verzenden.
Niemand had door dat ik een bericht gestuurd had.
Ik weet niet of ik het wel zo lang met hem uithoud. Hij werkt me op de zenuwen. Ik maak me zorgen. Help.
Wees maar niet bang Bella.
Alice ziet niets erg gebeuren.
Vertrouw je me soms niet?:'(
Ik was haar wat aan het plagen. Ik wist heel goed dat ze me met haar leven vertrouwde.
Natuurlijk vertrouw ik je. Ik vertrouw alleen mezelf niet. En die Timothy nog minder.
Hij zal je niet meer lastig vallen lieve Bella.
Jouw overkomt vandaag niets slechts.
Dat laat ik niet toe.
En toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Ik zuchtte.
Wat was ze toch koppig.
Maar dat was juist één van de dingen die ik zo leuk aan haar vond.
Vrees niet mijn lief.
Dood nog pijn kunnen ons raken.
Het enige wat wij van het leven te vrezen
hebben is verlies.
Liefste, ik wil je nooit meer kwijt want dat
kan mijn hart niet aan.
Schreef ik haar.
Ik zal mijn best doen. Stemde ze in.
Zo ken ik je weer.
Tot gauw, mijn engel.
Ik smacht naar het moment van onze hereniging.
Ik hou van je. Meer dan ik kan zeggen.
Edward(H)