Chapter 1

Wat zou eigenlijk daar achter die rivier liggen? Waarom is het verboden om de wereld te leren kennen? Waarom mag ik niet zien of daar ook bossen zijn of andere mensen? Als ik mijn ouders en de dominee moet geloven val je van de wereld af wanneer je Kentwood verlaat. Net zoals dat Columbus met zijn schip van de wereld af zou vallen omdat hij de wereld wilde verkennen. Dat zou althans de geschikte straf geweest zijn voor dromers volgens de dominee. Dromers die willen weten wat er meer is in de wereld, en dat is blijkbaar niet toegestaan, het is niet goed om je God niet te vertrouwen. Al snap ik niet wat dit met vertrouwen te maken heeft.

Verder bestaat wereld die ik kan zien alleen uit landschap, het eeuwige vredige landschap. En op het eerste ogenblik lijkt Kentwood ook een vredig plaatsje. Maar wanneer je er wat langer bent, lijkt het alsof de tijd stil staat. Zelf al wordt er dan gezegd dat de zon zich blijft verplaatsen, de zon draait natuurlijk om de aarde heen, de aarde is iets respectvol, geschapen door de hoge Heer. Maar ik wil weten wat er zich achter dat landschap bevindt, hoe de rest van de respectvolle aarde is. Andere mensen leren kennen, naast al mijn neven, achterneven, achterachterneven, nichten, achternichten en ga zo maar door. Iedereen is familie in Kentwood. Zo moet ik gaan trouwen met Robbert, de zoon van de vader die de Juwelier leidt. Wanneer we getrouwd zijn neemt Robbert de zaak over. Want Robbert is volgens mijn ouders iemand die goed voor me zal zorgen, hij zal genoeg geld binnen krijgen met zijn juwelierswinkel om een huis te kunnen kopen en onderhouden, en ik moet voor het huishouden gaan zorgen.

Maar wie zegt dat ik nu al in het huishouden wil, met een borduurseltje in mijn hand? Ik wil de wijde wereld in, nieuwe plaatsen leren kennen, nieuwe culturen kennismaken en weten of er nog meer mensen zijn net als ik die de wereld willen leren kennen en muziek wil maken. Ik kan me nog herinneren dat ik toen ik 10 was een klein gitaartje kreeg en dat ik er eerst nog wat maandjes niks mee deed. Maar later kwam iemand eens langs thuis wat een pakketje had voor mijn vader, hij mocht weliswaar nog een kopje koffie drinken. Maar voordat hij ging zag hij het kleine gitaartje staan en vroeg aan mij of die gitaar van mij was. Ik als klein meisje zei ja daarop, maar ik het niet zoveel speelde omdat ik er toch niet zoveel mee kon. Op die woorden besloot die man toen een stukje voor me te spelen en was ik vanaf het eerste moment verliefd op de tonen die uit de klankkast kwam, ik kan me dat moment nog helder voorstellen. Ook zei hij dat ik nooit mag opgeven… Maar dat heb ik dus ook niet meer gedaan sinds hij gegaan is, wel kan ik nog niet zo goed spelen als wat hij speelde. Het zou eigenlijk fijn zijn als ik al überhaupt weet welk liedje hij speelde. Het enigste wat ik weet is dat er vrijheid uit doorklonk, de gitaar zong over de vrijheid, ik ken geen vrijheid maar weet wel hoe het klinkt..