Hd. 10: Her whisper is the lucifer.

“Sorry dat we laat zijn”, mompel ik vrolijk. Ik lach wat verlegen en schud mijn jas van mijn schouders. David helpt mijn armen uit de mauwen en drukt een klein kusje op mijn achterhoofd. De ober komt als automatisch aanlopen en neemt onze jassen aan. “Hebben jullie al besteld?” vraag ik droogjes. Het is meer een retorische vraag, gezien de lege tafel het antwoord al verraad. Er staan enkele glazen met verschillende dranken erin en wat ongebruikte servetten.
Manouk schud haar hoofd. “Nee, we hebben op jullie gewacht,” lacht ze lief. Ik glimlach even naar haar, een lach die uitdrukt; Dat hadden jullie niet hoeven doen! Manouk steekt haar hand op naar de ober, om aan te geven dat we onze bestelling op zouden willen nemen. Hij grist een aantal menukaarten van de tafel af en loopt ermee onze richting in. Hij reikte ons de menu kaart aan. De meisjes eerst, daarna Hyun. Misschien zag hij hem ook als een vrouw aan?
Dankbaar nam ik de kaart aan en begon ik het door te lezen.

Ik besef pas wat ik gedaan had, nu de doorzichtige vloeistof in regelmatige druppen op de grond terecht komt. David springt met een ruk overeind. “KIJK NOU WAT JE DOET!” schreeuwt hij kwaad. In de verte komen er obers al gehaast aanrennen, maar alles om me heen wordt zwart. Het enige wat ik nog kan zien is David, die me kokend van woede aankijkt alsof ik niets meer dan oud vuil ben. Ik weet niet wat er precies gebeurd is, enkel dat de vloer en tafel doorweekt zijn door water en ik fout zit.
“Sorry,” fluister ik zachtjes. Ik sla mijn ogen neer en kijk beschaamd naar mijn schoenen, waar kleine druppeltjes water op gekomen zijn. Mijn hoofd wordt akelig leeg en verschillende gedachten beginnen er doorheen te razen, maar ze dringen niet tot me door.
“Dat is je geraden,” roept David tegen me. Het dringt nu pas tot me door dat zijn sterke vingers om mijn pols gesloten zijn. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en moet er moeite voor doen om te kunnen slikken. De pijn dringt diep door tot mijn zenuwen en ik begin zachtjes te piepen. Als een klein, bang kind kruip ik in elkaar. Ik voel niets anders dan de pijn en de wanhoop. Waarom doet niemand iets? Waarom zijn het enkel de obers die het water opdrogen en waarom helpt niemand mij? Zoute tranen diggelen over mijn tedere huidje en een snik ontsnapt aan mijn keel.