Hoofdstuk elf.

Ik lig op Liv's bed en kan mijn gedachten niet op iets anders zetten. Ik moet steeds maar denken aan Mama, hoe ze daar lag in het ziekenhuisbed, haar sterfbed. Ik ben hier helemaal alleen, Stephanie is werken en Liv is naar school. Beide wilden ze het liefst bij me blijven, maar dat kon niet. Aan de ene kant vind ik het wel fijn, dan kan ik lekker uithuilen en hoef ik met niemand rekening te houden.
Morgen is de begrafenis, er zullen niet veel mensen zijn. Een aantal mensen van school en wat kennissen. Ik zal de enige echte familie zijn van mama. Ik heb nu niemand meer, niemand waar ik echt bij hoor, niemand waar ik de rest van mijn leven kan doorbrengen.
Het liefst wil ik ook weg, weg van de aarde. Naar mama toe, voor altijd bij elkaar. Maar dat kan ik Liv niet aandoen, en Stephanie ook niet. Ze hebben zo goed voor me gezorgd, de afgelopen maanden. Maar toch is het niet hetzelfde, ik heb niet dezelfde lol met hun, dan de lol met mama. Ik kan hen niet mijn problemen vertellen, ik kan niet op hun schouder uithalen. Dat is niet hetzelfde en dat zal het ook nooit worden..

'Summer!' ik schrik wakker en kijk om me heen. Ik was in slaap gevallen op Liv's bed. 'Summer? Ben je boven?' hoor ik Liv onderaan de trap vragen. 'Ja, ik ben hier.' ik loop de kamer uit en zwaai naar Liv. Meteen komt ze de trap opgestormt en geeft me een knuffel. Ik knuffel haar vrolijk terug en neem haar dan mee naar de slaapkamer. Samen gaan we op bed zitten en ik vraag hoe het op school was. 'goed.' is alles wat ze zegt. 'Hoe was het hier?' Ik zucht 'Ook wel goed.' lieg ik. Het ging helemaal niet goed met me, ik voelde me eenzaam en heb heel de dag alleen maar gehuild, terwijl ik een foto van mama in mijn hand had.