What's this?

Bella POV

Ik opende mijn ogen. Ik had geen flauw idee hoe lang ik had liggen branden maar ik was stomverbaasd dat ik nog wat kon doen. Ik zou toch levend verkoold moeten zijn zo voelde het althans? Misschien was ik wel in de hemel? Hoe ik me de afgelopen dagen, weken, maanden? Ik het geen flauw benul van tijd meer. Waar ik wel benul van had was een fel licht...Maar dat leek me niet te storen. Ik kon er dwars doorheen kijken en alles met microscopische precisie vaststellen... Ik ontdekte dat ik op mijn eigen kamer was en zag alle stofjes liggen wanneer was de laatste keer geweest dat ik had schoongemaakt? Plots werd ik me bewust van een ander persoon in de kamer...

"Oh, mijn..." Ik veerde recht en belande binnen een nanoseconde in de hoek van mijn kamer. Ik had op mijn bed gelegen en op een bed naast het mijne wat er nooit had gestaan lag een jongen. Best wel knap eigenlijk. Maar dat maakte niet uit, ik was verloofd, foei Bella Berend...Wacht eens er klopte iets niet. Ik greep angstig naar mijn buik. Mijn baby. Mijn kleine meisje want stiekem in mijn hoofd hoopte ik zo op een meisje met leuke jurkjes en helder blauwe oogjes en blonde haren. Mijn meisje dat ik altijd voor me zag in mijn dromen waaruit ik niet wakker gemaakt wilde worden, maar afgelopen dagen toen ik het liggen branden had ik van begin tot het eind aan mijn meisje gedacht en gehoopt dat ik haar kon vastpakken in mijn armen dat ik alleen maar even een blik op haar gezichtje kon werpen maar niks van dit alles. Het was moeilijk om te blijven denken met het gevoel in je dat je levend verbrand wordt, de pijn was absoluut verschrikkelijk, ondraaglijk is misschien een beter word zoiets wenste ik niemand anders toe.

'Bella je bent wakker en jij ook, gelukkig.' Zij een heldere stem vanuit een andere hoek, ik had nog nooit zo’n heldere melodieuze stem gehoord als deze en kon hem niet thuis brengen. Meteen sprong ik in een verdedigende houding. 'Papa?' Zei ik terwijl ik mijn vader verbaasd in me opnam. Hij zag er nog knapper uit dan ooit te voren. Wat best wel bijzonder was aangezien het feit dat ik nog nooit iemand had gezien die knapper was dan hij. Wat was hier in vredesnaam aan de hand? 'Papa, wie is dat? Wat is er gebeurd? Ik snap er niks van, wat doet deze jongen op mijn kamer? Ik herinner me alleen nog dat ik op weg was naar Berend maar dat van daarna ben ik allemaal kwijt?’ Ik greep weer naar mijn buik. Mijn vader zag het en glimlachte: alles is goed met haar. ‘Haar? Dus ik had al die tijd gelijk gehad ooh ik ga Berend is even heel hard uitlachen grinnikte ik.’ Mijn vader keek me opeens bijzonder droevig aan maar dat was van latere zorg, wie was de jongen naast mij?

De jongen keek me nog steeds met open mond aan. Wat had hij? Zo bizar zag ik er toch ook weer niet uit? ‘Zo meteen vliegen er nog vliegen in je mond hoor’ grapte ik. 'Wie ben jij?' Vroeg hij stamelend met een verrassend mooie melodieuze stem. Ik was te overstuur geweest om aandacht te besteden aan de mijne maar plots viel het me op dat ook mijn stem verrassend helder en muzikaal klonk... 'Dat kan ik beter aan jouw vragen. Jij bent degene die op mijn kamer verschijnt.' ‘Ik weet het niet ik was in mijn auto op weg naar huis, ik had ruzie gehad met mijn ouders maar weer weet ik niet meer.’ Mijn vader nodigde ons uit om allebei mee naar beneden te komen zodat hij ons alles kon uitleggen. Beneden gekomen begon hij: ‘Jullie zijn tegen elkaar aan gebotst toen jullie allebei onderweg waren, jullie hebben een ernstig ongeluk gehad en de dokters hadden jullie meteen allebei opgegeven en hebben geen aandacht meer aan jullie besteed. Ik heb jullie mee naar huis genomen.’ Hij slikte moeilijk en ging toen verder: ‘eerst heb ik Bella en Julia van elkaar gescheiden, en daarna jullie allebei gebeten, jullie zijn een vampier nu.’ Edward ik was er intussen achter gekomen hoe hij heette en ik keken hem met grote ogen aan. ‘Ja dat is de verklaring voor waarom ik nooit ouder werd, alles hoorde en dat de kleur van mijn ogen verander. Ik jaag op dieren, hebben jullie allebei niet ontzettende dorst?’ Nu hij dit zei werd ik me opeens bewust van een ontzettend zoete geur. Carlisle keek me onderzoekend aan; ‘ruik je Julia?’ ‘Nou als zij degene is die zo zoet ruikt dan ruik ik haar ja!’ ‘Probeer niet meer adem te halen en te ruiken voordat je haar iets aandoet!’ Edward had nog steeds niets gezegd en zei toen: ‘Ja dat lijkt me een goed idee Carlisle!’ Carlisle en ik keken hem vragend aan. ‘Je vroeg toch of we gingen jagen?’ ‘Nee daar dacht ik aan.’ ‘Huh maar wil je dan zeggen dat ik jou gedachten kan lezen?’ ‘Ja mijn zoon, daar lijkt het wel op! Zou ik je gave verder mogen onderzoeken als we terug zijn van het jagen?’ ‘Ja dat lijkt me een goed idee’ zei Edward. Ik mompelde ongeduldig dat ik graag wou gaan jagen want ik verlangde ontzettend naar mijn kleine baby’tje mijn Julia.