018 - It's Valentine's Day Already?

'Alice mag ik nu...'
'Nee! Lydia!'
'Maar...'
'Sssttt, stil! Anders verpest ik het!'
Een zucht ontsnapte tussen mijn lippen door. Alice was al een uur met me bezig. Eerst moest ze me aankleden, wat erg lastig ging als ik niet mocht kijken, toen moest ze mijn haar doen, wat erg pijnlijk was en nu was ze bezig met mijn make-up. Ik had werkelijk geen idee waarvoor het allemaal was, maar erg irritant was het na een tijdje wel. Het ene moment had ik op de bank gelegen, met mijn hoofd op Edward's borst, en het andere moment werd ik meegesleurd de trap op, met de opmerking: 'Het duurt maar eventjes!'
Nadat ik een paar dagen geleden ontwaakt was uit mijn coma, deed iedereen super lief tegen me. Het vervelende was dat ik me helemaal niets meer kon herinneren, helemaal niets! Het frustreerde me, maar iedereen zei dat het maar goed was en dat alles goed zou komen. Carlisle zei dat het geen blijvende schade had achtergelaten, wat een goed teken was, en dat de gebeurtenis later nog terug kon komen. Ik hoorde de deur opengaan, maar kon niet zien wie het was, aangezien er een blinddoek voor mijn ogen zat, maar aan de voetstappen had ik het wel door.
'Hey Luci!' zei ik blij terwijl ik zwaaide, hopend dat ik per ongeluk Alice zou raken die flauw zou vallen en dan kon stoppen met alle crèmes die ze op mijn huid aan het smeren was.
'God zeg, ik moet zeggen het duurt lang. Maar Alice Ly ziet er geweldig uit'!' zei ze. Een grom kwam uit mijn mond, ik vond het super irritant dat ik niet kon zien wat er gebeurde.
'Rustig maar Ly, nog een paar....veegjes....klaar!' riep Alice. Een opgeluchte zucht kwam uit mijn mond en langzaam voelde ik de blinddoek losser worden.
'Haal dat klote ding voor mijn ogen weg!' riep ik.
'Lydia!' hoorde ik de stem van Esmé door het huis roepen.
'Sorry!' zei ik terug, wetend dat ze me kon horen. De bulderende lach van Emmett was goed hoorbaar een een oog rol vond ik wel op zijn plaats. Eerst verblind door het felle licht knipperde ik een paar keer, voordat ik met een verbaasd uitdrukking naar mijn spiegelbeeld keek. Alice en Lucille hadden me voor een lange spiegel gezet zodat ik mezelf goed kon bekijken. Voor mij doen zag ik er prachtig uit, mijn haar, make-up, kleding, alles! Ik draaide een rondje en zag mijn lippen een stukje opengaan. Daarna vloog ik alles om haar hals.
'Who Alice! Beeldschoon, dankje! Je moet echt visagiste of styliste worden!' zei ik.
'Dankje schat!' riep ze blij terwijl ze goedkeurend naar haar resultaat keek.
'Maar, waarom verteld niemand me waarvoor ik er zo uitzie?' vroeg ik. Alice en Lucille schonken elkaar een blik en ik zuchtte, zachtjes tikken met mijn voet.
'Ehm...?' begon Lucille.
'Alsjeblieft?' vroeg ik.
'Oké dan. Welke dag is het vandaag?' vroeg Alice.
'Maandag.' zei ik vastberaden.
'Nee suffie, de datum.' zei Lucille.
'Weet ik niet, de viertien....OMG Het is Valentijnsdag!' riep ik. Who, ik had echt iets met die late reacties tegenwoordig, of mijn brein werkte niet goed, dat kon ook.
'Jep. En vanavond is er in Seattle een Valentijnsbal, waar wij allemaal naartoe gaan! En daarna gaan ik, Lucille, Jasper, Nate, Rosalie, Emmett, Carlisle en Esmé naar een paar vrienden van ons. Edward heeft niet zo'n goede band met ze, dus gaan jullie weer naar huis.' zei Alice.
'Oké, gezellig en waarom mag ik dan niet mee?' vroeg ik, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg.
'Nou, Alice dacht dat jij en Edward wel een avondje voor julliezelf wouden.' zei Lucille. Ik gaf hun een kwade blik.
'Sorry hoor!' zei Alice lachend, 'Maar laten we de mannen en Esmé is even laten zien hoe goed ik wel niet ben!'