-Proloog-

Met een overvolle tas om mijn schouder loop ik haastig over de stoep. Ik kreeg mijn gymschoenen niet eens meer in mijn tas dus die heb ik maar om mijn tas geknoopt. Mijn drie vriendinnen staan al op me te wachten bij de stenen muur die de stoep afscheidde van het schoolplein. Hun schooluniform zat mooi netjes recht en ze hadden een haarband in of hun haar goed gekamd, in tegenstelling tot mij, mijn haar stond alle kanten op, mijn stropdas bungelde uit mijn hemd en mijn kniekousen zaten ongelijk. ‘Lauren, we staan hier al tien minuten te wachten.’ Zegt Flora een beetje ongeduldig. ‘Ja sorry, ik heb zo snel mogelijk gedaan!’ Flora was wel een beetje de leider van ons ‘clubje’, we mogen dan wel op een gelovige school zitten, dat is natuurlijk niet onze keuze geweest. In onze vrije tijd praten we niet anders dan over jongens, seks en andere meisjesdingen. De strengste onderwijzeres wuift naar ons dat we naar binnen moeten en dat doen we dan ook maar meteen, hier wil je echt geen problemen krijgen. Op weg naar de tuin probeer ik mezelf nog een beetje te fatsoeneren waar ik aardig in slaagde. Je zou zeggen, waarom naar een tuin? Ja iedere dag moesten we gebeden zingen over de heilige maagd Maria. Nee niemand van ons drieën geloofde in zulke zweverige dingen en veel van ons waren al geen heilige maagden meer, maar dat onderwerp is natuurlijk ten strengste verboden op school. Onder leiding van drie onderwijzers zingen we de liederen. Elizabeth blijft me aankijken en begint te gniffelen. Ik kijk haar verbaasd en vragend aan maar ze zegt niks. ‘Wat?’ zeg ik door het gebed heen. ‘Je rok.’ Ze schiet in een lachbui en Flora en Xiaoyu zien het nu ook. Paniekerig trek ik mijn rok omlaag, fijn dat de helft van de school ook weer mijn ondergoed heeft kunnen bezichtigen. Het is maar goed dat er geen jongens op zitten anders had ik helemaal een rood hoofd gekregen. Ik voel ineens een ruk aan mijn schouder en ik wordt naar voren geduwd. ‘Zingen!’ werd me bevolen, het werd dus niet zo op prijs gesteld als je op één of andere manier plezier maakte. Soms leek het net een gevangenis, maar ik moet perse naar deze school van mijn ouders, kon ik leren wat respect was en liefde voor je naasten. Ik vond de hele bijbel een groot propaganda boek vol met sprookjes en dingen die nooit zijn bewezen. Maar protesteren had toch geen zin, ik deed maar gewoon wat er van me gevraagd werd, thuis kon ik dan eindelijk weer mezelf zijn. Buiten dat was dit mijn laatste jaar en dan kan ik eindelijk naar een normale school. Wat verlang ik daar naar. Als we uit gezongen zijn worden we naar binnen gestuurd. ‘Fraai uitzicht daarnet.’ Giechelde Flora. ‘Ja ja.’ Zei ik en zuchtte diep. ‘Is er iets?’ vraagt Xiaoyu bezorgt. ‘Nee, kan alleen niet wachten tot dit jaar voorbij is.’ Wij alle vier deelde diezelfde mening. Kwam iemand me maar redden en me weghalen van deze vreselijke plek.