Chapter 7

Ik zat aan de tafel, heel het gedoe met Embry spookte door mijn hoofd. Ik wist niet wat ik nu moest doen. Ik hield van hem, ja, dat wel. Maar hij zou altijd meer van mij houden dan ik van hem. En dat idee kwelde mij ongelofelijk hard.
Mijn vader kwam net binnen gewandeld en ging geluidloos naast me zitten.
‘Lieverd, wat scheelt er? Je bent zo stil en rustig vandaag?’
‘Embry…’
‘Wat scheelt er met hem?’ vroeg hij een beetje bezorgt.
‘Niets, er is niets met Embry. Hij is,.. het is enkel.. ik..’
Ik haalde eens diep adem en begon opnieuw.
‘Hij is ingeprent.’
‘Maar dat is toch goed?! Eindelijk!’ zei hij enthousiast. ‘Met wie?’
‘Met mij…’
Er viel een pijnlijke stilte. Ik keek traag op om het gezicht van mijn vader te kunnen zien.
Er was geen duidelijke emotie te zien op zijn gezicht. Ik zag een vlaag van ongerustheid, een beetje triestheid en ook, ergens, een beetje geluk.
‘Hij zal er altijd voor je zijn. Dat weet je toch?’ zei hij zachtjes.
‘Ja, maar zal ik er ook altijd voor hem kunnen zijn? Hoe zit het met jou en mam?’
‘Ik zal je eens vertellen hoe het bij ons is. Ik weet nog, die dag dat ik haar voor het eerst zag. Ze was maar een paar uur oud, en dat klinkt nu heel raar maar, ik wist dat ik van haar zou houden. Ik heb haar nooit gedwongen om ook van mij te houden. En dat zal Embry ook nooit doen.’
Ik liet eventjes alles tot me doordringen. Ik wist wel dat hij m nooit zal kwetsen of verplichten. Maar ik zou mezelf wél verplichten, want ik wil hem geen pijn doen.

‘Ik hou ook van hem, pap. Maar.. hoe moet het nu verder? Ik ben nog niet eens volgroeid en er komen problemen aan. Dat weet ik, ik moet het niet verdrukken, dit wisten we al op voorhand.’
‘Lieverd, het enige wat ik nu kan zeggen is dat je moet genieten van alles wat er gebeurt. Ik weet zeker dat alles met Embry en jou goed zal aflopen.’

En na dat te hebben gezegd ging hij weer door en liet me achter met mijn gedachten.