22. He want my ring

Voor ik het goed en wel besefte lag ik ingewikkeld in een touw op de grond.
Dolleman stond naast mij met zijn stok op mij gericht. Hij leek wel helemaal krankzinnig te worden.
‘Vanavond is het de grote avond, meisje. Jij weet het alleen nog niet.’
‘Wat bedoel je nu weer?!’ zei ik wat brutaal.
‘Niet zo’n grote mond op zetten jij!’ brulde hij. ‘Crucio! Dan hou je tenminste je mond!’
Ik gilde het uit van de pijn. Maar niemand kon me horen. We waren te ver in het bos.
‘Vanavond gaat de Heer van het Duister herrijzen. Hij krijgt een lichaam. En jij, jij, gata dit nooit meer na kunnen vertellen.’

Nu kreeg ik toch een beetje schrik. Maar dat liet ik natuurlijk niet merken.
Hij ging gewoon verder met zijn verhaal: ‘de Heer heeft het bloed nodig van Potter. Dus hij is nu met de Beker, een viavia, naar een plek ver weg van hier waar Perkamentus niet aan zal denken. Potter zal er sterven, net zoals jij. En dan kan de Heer verder met wat hij bezig was voor hij werd gestoord. Maar ik heb een belangrijke taak gekregen. Ik wil jou ring, en wel nu meteen.’
Ik wist meteen over welke ring hij het had, de ring van opa.
‘Ik heb een ring? Over welke ring heb je het?’
Ik moest hem aan de praat houden. Dan zou misschien iemand merken dat ik wel lang wegbleef en dan zouden ze me misschien gaan zoeken.
‘Je weet goed over welke ring ik het heb! Wil je dat ik je nog eens martel? Crucio! Crucio!’
En weeral gilde ik de longen uit mijn lijf.
‘Ik wil die ring en wel nu!’
‘Hij.. is.. in.. het.. kasteel.’ Hijgde ik nog na.
‘Oke, dan gaan wij nu naar het kasteel. Jij geeft mij de ring en dan reken ik met jou af.’

Hij nam me bij mijn haren vast en sleurde me overeind. We liepen het hele eind over het terrein. Ik hoorde dat er nog steeds mensen aan het roepen waren op het veld.
Harry was dus of net terug of nog steeds weg. Dolleman had dit ook gehoord.

Toen we in het kasteel waren liet hij me verlamd achter in zijn kantoor.
‘Moet naar het veld… Potter… beloning..’
Dat was het enige wat ik kon verstaan. Ik maakte er uit op dat Harry nog leefde.
Ik voelde me zo machteloos. Ik kon niets doen, ik lag verlamd op de koude vloer.
Ik kon alleen maar wachten tot Dolleman terug was om dan vermoord te worden.