Hd. 6: Her whisper is the lucifer.

Ze veegt een blonde lok haar die vervelend in haar ogen hangt. Zijn hand voelt klam aan in de hare, maar het deert haar niet. Ze vind het ergens zelfs prettig. Ze zijn niet klam omdat hij zenuwachtig is, dat is hij nooit. Zijn handen zijn klam omdat ze dat altijd zijn. Gewoon zoals altijd, gewoon omdat het een deel van hem is. Haar hand glipt uit de zijne en ze duwt de deur van het benzine station open.

Geïrriteerd merk ik op hoe Hyun Seung zich met één arm losmaakt uit onze omhelzing om de irritant piepende wekker uit te slaan. Ik kreun wat moeizaam en leg mijn hand over mijn ogen tegen het prikkelende zonlicht. Hyun Seung lacht en draait zich weer naar me toe. Hij trekt mijn hand voor mijn ogen weg en drukt twee tedere kussen op mijn gesloten oogleden.
“Ik haat ochtenden,” kreun ik chagrijnig, waarbij ik mijn gezicht per direct weer verberg in zijn ontblote bovenlijf. Ik kon helaas niet ontkennen dat hij mijn ochtend iedere keer weer goed maakte, door zijn aanwezigheid alleen al. Ik laat mijn handen over zijn borst heen glijden en mep er gefrustreerd op als hij lachend overeind komt. “Kom op, my sunshine. Anneleen komt zo en ik doe niet open als jij weer te lang over je ochtendroutine doet.”
“Ik haat je,” mompel ik zacht. Ik druk mijn gezicht nog even in het matras en kom dan tegen mijn wil in overeind. Net op tijd om te zien hoe Hyun zijn tong naar me uitsteekt en overeind komt van het bed. “Het is maar dat je een lekker kontje hebt, anders was ik al lang weg,” breng ik plagerig uit. Hij rekt zich uit en draait zich vervolgens om zodat hij me droog aan kan kijken. “Het zelfde geld voor jou, liefje. Het maakt je ochtendhumeur tenminste nog een beetje goed.” Hij leunt voorover zodat ik een kus op zijn lippen kan drukken en ik sla mijn armen en benen als automatisch om hem heen zodat hij niet weg kan. Ten minste, dat is wat ik hoopte. Het kost hem helaas geen enkele moeite om overeind te komen met mij in zijn armen en hij loopt vrolijk fluitend met me naar de badkamer. Normaal zou ik daar geen enkele problemen mee hebben, op het fluiten na dan, dat vertrouw ik niet helemaal. Argwanend kijk ik hem aan, op zoek naar enige teken van zijn plannetje. “Misschien werkt een koude douche om jou weer vrolijk te krijgen,” zegt hij dan. Een gemene grijns siert zijn lippen en hij kijkt me wat gemeen aan. Ik begin hysterisch in zijn armen te spartelen, maar hij is te sterk en ik kan niet aan zijn grip ontkomen.