29. My weakness

Mijn hart slaat een slag over en ik spring op.
‘Hé, Jasey.’
Met grote ogen kijk ik hem aan. ‘Alex.’ Mijn stem klinkt vlak. ‘Wat doe je hier?’
‘Met mij is alles goed, fijn dat je het vraagt.’ Zegt hij sarcastisch.
‘Wat doe je hier?’ Herhaal ik mijn vraag.
‘Ik kom om je terug te halen. Ik heb je gemist.’
Ik blijf hem met een koude blik aankijken. ‘Ik heb jou niet bepaald gemist.’
Hij glimlacht arrogant. En ineens vraag ik me af wat ik ooit in hem zag. Was ik dronken tijdens onze hele relatie, ofzo?
‘Kom op, niet zo stug. Ik weet dat je nog steeds wel een beetje van me houdt.’
Mijn gezicht verstrakt. ‘Ik haat je! Hoor je dat? Ik haat je!’ Barst ik ineens uit.
Alex kijkt geamuseerd. ‘Haat is goed. Het is gepassioneerd, het is een dunne lijn verwijderd van liefde.’
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Er bestaat niet zoiets als kwaadaardige liefde. Dat is slechts lust.’
‘Ik ben niet kwaadaardig! Ik ben goed!’
‘Ja, goed in het vermoorden van elk moment waar ik me goed voel! Je bent net een pitbull met een doodsgreep!’
Hij probeert over mijn wang te strelen maar ik ruk ruw mijn hoofd weg. ‘Mijn gevoelens voor jou zijn niet veranderd. Ik zal afstand houden maar vroeger of later zul je zien dat we voor elkaar bestemd zijn.’ Zegt hij zacht.
De woede in mij laait steeds verder op. Ik grijp de staak die op tafel ligt en wijs het in zijn richting.
Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. ‘Dat gebruik je toch niet.’ Hij pakt de bovenkant beet. ‘Ik weet dat je nog van me houdt. Ergens diep van binnen.’
Ik trek de staak met grote kracht uit zijn hand. Op een manier die nog een kras achterlaat.
Hij kijkt even naar zijn pijnlijke hand, die al snel geneest. ‘Auch,’ zegt hij sarcastisch. ‘Ik verwachtte geen warm welkom, maar is dit niet een beetje overdreven?’
‘Je vergist je echt, als je denkt dat ik nog maar een beetje van je hou.’ Sis ik.
Hij doet een stap naar voren. ‘Blijf daar of ik zal niet aarzelen om je te vermoorden.’ Dreig ik.
Hij grinnikt. ‘Waarom denk je dat je me zou kunnen vermoorden?’
Ik omklem de staak en al mijn spieren spannen zich aan. Dan gaat alles heel snel. Ineens staat hij achter me. Hij grijpt de staak uit mijn hand en gooit hem naar de andere kant van de kamer.
Hij heeft mijn arm achter mijn rug en ik kan geen kant op. Ik voel zijn koele adem in mijn nek en het bezorgd me kippenvel. Ik adem onregelmatig en mijn hart klopt als een bezetene, maar ik hoop dat hij het niet merkt.
‘Ik dacht dat je me haatte.’ Fluistert hij zachtjes in mijn oor.
‘Dat doe ik ook.’ Probeer ik nog.
‘Je lichaam zegt iets heel anders dan jouw woorden, mijn lieve Jasey.’
Ik ontspan nu. Me verzetten doet pijn aan mijn arm en ik kan hem gewoonweg niet weerstaan. ‘Waarom doe je dit?’
Zijn hand glijdt zachtjes langs mijn nek, wat voor nog meer kippenvel zorgt. Zijn aanraking laat mijn lichaam tintelen. ‘Niet praten. Woorden zijn onnodig en kunnen het moment alleen maar verpesten.’
Wie hou ik ook voor de gek. Ik ben dan wel te moe om me te verzetten, maar stiekem zou ik het niet eens willen. De gevoelens die ik voor hem had verdwijnen niet over nacht, of na een week.
Alex plant kleine kusjes in mijn nek en glimlachend sluit ik mijn ogen.