28. Home sweet home

Als snel komen we aan bij het huis. Weer kijk ik met ontzag naar het grote huis. Het blijft me verbazen dat twee broers samen in zo´n groot huis wonen.
Ik loop naar binnen en ga op de bank zitten. Ik leun achterover en sluit even mijn ogen. Ik voel me uitgeput, ik heb de afgelopen dagen amper geslapen en dat eist nu zijn tol. Er valt een schaduw over me heen en ik kijk op.
´Zit je lekker?’ Zegt Damon geamuseerd.
‘Mmm…’ Mompel ik alleen.
Damon ploft naast me op de bank. ‘Moe?’
‘Mmm…’
Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar hem en ik zie hem glimlachen. ‘Ga maar slapen. Ik ga jouw auto nog even ophalen.’
Dan doe ik achterdochtig mijn ogen open en ik kijk hem vragend aan. ‘Waarom ben je ineens zo aardig?’
Damon glimlacht. ‘Die vraag heb je al gesteld.’ Ontwijkt hij mijnvraag.
Ik knik. ‘Maar ik ben er zeker van dat jij geen eerlijk antwoord hebt gegeven. Of geen volledig antwoord.’
‘Ik dacht al dat je niet zo naïef was. Misschien doe ik dit helemaal niet voor jou.’ Quote hij mij met een grijns. ‘Ik heb niet gelogen over mijn redenen, maar ik heb inderdaad een klein deel weggelaten.’
Ik knijp mijn ogen een beetje samen. ‘En dat is?’
‘Laten we zeggen dat het fijn is om eens een weerwolf aan onze kant te hebben.’
Ik snuif. ‘Aan mij heb je niet veel. Ik ben nog nooit veranderd, ik weet niets. Alleen wat er bij mijn broer is gebeurd. Maar zien, is anders dan beleven.’
Damon haalt zijn schouders op. ‘Ik ben niet kieskeurig.’ Dan staat hij op. ‘Ik ben zo terug, oké?’
Ik ga weer achterover zitten en sluit opnieuw mijn ogen.
Net al ik in slaap begin te vallen, hoor ik het gekraak van de houten vloer in de hal. ‘Damon?’ Roep ik in het niets. Maar dat is onmogelijk, hij is nog niet zo lang weg. Ik herinner me de naam van zijn broer. ‘Stefan?’ Roep ik. Geen reactie.
‘Raad nog eens.’ Hoor ik dan achter me. Mijn hart slaat een slag over.