Tymothy

Bella P.O.V.

Ik liep onzeker naar het secretariaat. Maar niet voor lang...
'Wat een schoonheid hè?'
'Daar wil ik wel eens een EHBO cursus mee doen. Als je begrijpt wat ik bedoel.'
'Het zou zo jammer zijn als ze al een vriendje heeft.'
'Wat je zegt. Ik zou haar maar wat graag mee uit vragen.'
'Hoe zou ze heten?'
'Afgaande op hoe ze eruitziet is dat die Bella.'
'Oh man. Wat is ze leuk...'
Bij iedere gefluisterde opmerking over mijn uiterlijk voelde ik me beter en werden mijn stappen lichter. Tegen de tijd dat ik het secretariaat binnenliep vloog ik bijna. Achter de balie zat een man van rond de twintig. Vijventwintig op zijn hoogst. Eigenlijk viel hij nog net binnen mijn leeftijdscategorie, maar niet voorzover hij wist.
Toen ik zijn blik zag wenste ik dat ik Edwards gave had en zijn gedachten kon horen. Zijn ogen werden groot als schoteltjes en hij wist nog maar net te voorkomen dat zijn mond openviel van verbazing.
"Goedemorgen meneer. Ik ben Bella Cullen"-Ik had mijn nieuwe naam inmiddels aanvaard-"Ik kom de roosters ophalen," zei ik met mijn liefste glimlach.
Hij leek moeite te hebben zich te concentreren terwijl hij me iet wat teleurgesteld nog een keer bekeek. Ik durfde te wedden dat hij het jammer vond dat ik minder oud was dan hij eerst had gedacht.
"Eh, ja...Natuurlijk. Hier, nog een fijne dag hé. Eh en deze moeten getekend worden door jullie leraren," stotterde hij. Hij vroeg zich duidelijk af of ik echt wel te jong was voor hem. Ik lachte vriendelijk, knikte dankbaar naar hem en liep het secretariaat uit. Ik keek vluchtig de roosters door. O, nee.
Ik had haast geen enkel uur met iemand van mijn familie. Alleen het laatste uur, maatschappijleer met Jasper en (het enige goede aan dit rooster) één uur in de week met Edward.
Op dat moment voelde ik Edwards lippen op de mijnen en ik keek op in zijn bezorgde, vragende ogen.
Wat hield ik toch veel van hem. Onze band was de afgelopen paar maanden haast onverwoestbaar geworden. En daar was ik erg blij mee. Ik wist al niet meer wat ik zonder hem moest.
"De roosters," fluisterde ik.
Edward keek vluchtig de roosters door en ik zag zijn blik met de seconde ongeruster worden. Hij keek snel in de richting van een van de jongens en dan weer naar mij. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd.
"Je kan het wel. Ik geloof in je. Jouw kan niets gebeuren. Als Alice iets ziet dat op gevaar wijst staat ze zo snel mogelijk met een smoes voor je klas," zei hij. Ik wist dat hij me op wilde beuren en knikte zachtjes voor we afscheid namen. Ik liep op automatische piloot naar het lokaal waar ik als eerste les had. Plots bedacht ik me dat Edward me eens had gezegd dat ik erg veel invloed had op mannelijke mensen. Misschien kon ik die secretaris zo ver krijgen dat hij mijn rooster wat aan paste...
Ik liep met een beetje meer moed het lokaal binnen en gaf het briefje af aan de leraar engels. Ik lachte een tikkeltje verleidelijk naar hem. Bij wijze van experiment.
Het werkte beter dan ik had verwacht. Zijn hartslag sloeg over naar de vierde versnelling en zijn adem stokte even. Hij leek even te worstelen met zichzelf en herstelde zichzelf. Hij tekende het briefje en deed teken dat ik mocht gaan zitten. Nog steeds niet in staat om iets tegen me te zeggen.
Ik nam plaats op de enige overgebleven plek. Ik had eerst niet echt door dat er iemand naast me zat. Ik was met mijn gedachten een paar gebouwen verder bij Edward, maar toen was ik me plots erg bewust van het warme mensenlichaam dat dichterbij was dan ik ooit had meegemaakt.
Ik tel die keer dat ik Embry en Quil omhelsd had niet mee omdat zij niet helemaal telden als mensen. Ik haalde rustig adem door mijn mond en dacht zo hard als ik kon aan Edward, zijn lippen, zijn handen die over mijn rug gleden vanmorgen, zijn stem die me aanmoedigde.
Het werkte. Ik was me maar vaag bewust van de dorst. Een ondergeschikt deel van mijn hersenen hield zich met het risico dat de dorst vormde bezig zodat ik me bezig kon houden met de jongen die naast me zat.
Ik keek hem verlegen aan. Zo was ik nu eenmaal. En toen ik hem aankeek zag ik iets wat me veel pijn deed. Twee zwarte ogen. Net zo zwart als die van Jacob waren geweest. Alleen stonden ze vreemd. De pretlichtjes waren er wel, maar zoals de ogen naar mij keken zouden die van Jacob nooit gedaan hebben. De jongen was niet onknap, hij had een aantal dingen die me zowel aan Jake als aan Edward deden denken.
Zijn lach bijvoorbeeld, leek op die van Edward, en zijn haren hadden ook hetzelfde model, maar een andere kleur, zwart, maar niet Jacobs zwart.
Ik bekeek hem helemaal en ik merkte dat hij-hoewel hij me op zo veel manieren aan de twee belangrijkste mannen in mijn leven deed denken-totaal niet mijn type was.
"Hoi," zei ik beleefd en ik keek weer naar voren.
"Hallo," zei hij op een manier waardoor ik wel terug naar hem moest kijken.
"Tymothy. En jij bent..."
"Bella," stelde ik mezelf voor. Ik wenste plots dat ik de leraar niet zo van zijn stuk had gebracht. Het duurde veel te lang voor hij met de les begon.
"Weet je Bella, heeft iemand je ooit gezegd dat je onweerstaanbaar bent?" vroeg hij. Hij had wel lef zeg. Dat was gewoon grof!
"Nee, de meeste jongens weten dat het grof is om dat zomaar tegen een onbekend meisje te zeggen," zei ik hem. Hoe slaagde hij er toch in om me meteen zo boos te maken? Normaal was ik niet zo kort aangebonden...
Ik keek hem aan en zag dat hij blij was met mijn reactie. O nee. Hij was er zó één.
"Jij hebt wel pit. Daar hou ik van," zei hij met een knipoog.
"Voor het geval het niet duidelijk was ik heb al een vriend..." begon ik.
"Kan zijn, maar geen officiële date voor het lente bal. En die date ben ik," zei hij zelfverzekerd. Ik keek hem aan met een giftige blik. De laatste keer dat iemand er vast van overtuigd was dat ik met hem naar een dansfeest ging was toen met Taylor.
Dat was zijn manier om zich te verontschuldigen voor het feit dat hij me bijna vermoord had. Hij had me bijna doodgedrukt met zijn auto kort na mijn aankomst in Forks.
Gelukkig waren Emma en ik net op het goede moment op weg gegaan naar ons lokaal. Anders hadden we wel wat meer schade gehad dan een paar schaafwonden en verrekte spieren.
Ik had een excuus kunnen verzinnen voor het lentebal maar hij had de 'date' verplaatst naar het eindejaarsbal. Hij had me geen kans gegeven nee te zeggen.
Toen was ik met Jake naar het eindejaarsbal gegaan. Hij had me op de één of andere manier zo ver weten te krijgen om met hem te gaan. We hadden toen net één maand verkering.
"Ik geloof niet dat ik je heb gevraagd," siste ik. Ik keek hem zo angstaanjagend mogelijk aan in de hoop dat zijn instincten hem eindelijk zouden waarschuwen voor wat ik was, maar hij lachte alleen schalks en keek naar voren.
Ik tilde mijn schild op en smeekte met mijn gedachten:
Edward waar ben je?