Chapter 8: Attacked again

Die avond na schooltijd was het meest intensiefs van alle avonden die ik heb gehad. Ik was voortdurend bezig met meisjes in bedwang houden en heb uiteindelijk helemaal geen tijd gehad om met Kaname-senpai te praten.

Ondertussen is het al 10 uur en de nachtklaslessen zijn al anderhalfuur bezig.

Ik zuchte. "Wat is er Ribbon?" vroeg Yuki. "Oh, niks hoor. Ik moest gewoon even zuchten van vermoeidheid." zei ik. "Ja, die dagklas meiden kunnen heel irri zijn." zei Yuki. "Letten jullie nog op!" schreeuwde Zero opeens. "J-Ja natuurlijk!" riep Yuki terug. "Ik bedoel letten jullie nog op iemand anders dan 'de prins'?" vroeg Zero. "Huh?" zeiden Yuki en ik in koor. "Jullie hebben de hele tijd naar Kaname zitten staren." legde Zero uit. "Ah! Dat heb ik niet eens in de gaten gehad!" zei ik met een rooie kop. Zero zuchte en draaide zich om. "Wat is er met hem aan de hand?"vroeg ik aan Yuki. "Zijn familie is vermoord door een vampier. Dus vind hij het nogal irritant als je zo intens naar Kaname-senpai staart." legde Yuki uit. "Oh, ik snap het." zei ik.

Na een tijdje op de nachtklas gelet te hebben begon ik nogal moe te worden. Ik kreeg een klap op mijn kop. "Wel wakker blijven hé!" riep Zero. "Ja,ja." mompelde ik. "Ik ga denk ik even een wachtronde doen in het bos." zei ik. "Oke, wij blijven hier." zei Yuki. Ik liep de trap af en het bos in.

Na een tijdje in het bos rond te hebben gelopen nam ik de comclusie dat er geen dagklas meisjes stiekem rondslopen. "Een rustig nachtje." zoals Yuki zegt. Opeens hoorde ik geritsel en ik draaide me met een ruk om. Een konijntje kwam de bosjes uitgehupeld. Ik zuchte van opluchting. "Het is maar een konijntje." Ik grinnikte een beetje schaapachtig en begon het konijntje te aaien. Het konijntje schoot onder mijn hand vandaan en ging er vandoor."Huh? Waar ben jij nou bang voor?" vroeg ik. "IK DENK VOOR MIJ!" schreeuwde opeens iemand. Ik werd bij mijn keel gegrepen. "VOLGENS MIJ IS DE GUARDIAN ANGEL VAN DE VAMPIEREN TOCH NIET ZO STERK! HÉ JONGENS!" zei de man die me vast had. Er kwamen nog een paar mensen uit de bomen springen. Allemaal vampiers. "Laten we eens kijken hoe dat bloed van jouw smaakt." zei een van de vampiers terwijl hij een scherp mes tevoorschijn haalde. "WIJ HEBBEN GEEN BESCHERMING NODIG!" riep hij en liet het mes naar beneden gaan. Het enige wat ik nog voelde was een stekende pijn.