2. Our gifts go together

Ik hoor ze. Ze worden mijn buren. Tinkelende, prachtige stemmen worden gedempt door autodeuren. Net als twee hartslagen. Ik hoor autodeuren open en dicht gaan en ik hoor hun stemmen nog duidelijker. En ik… ik ruik iets. Plotseling komt die vreselijke geur mijn neus in. Het lijkt op een mep in mijn gezicht. Dit heb ik nog nooit geroken. Wat ís dat?! Nieuwsgierig kijk ik naar buiten om te ontdekken waar die geur vandaan komt. Ik zie de laatsten uit de auto stappen. Allemaal zijn ze spierwit, net als ik. Op één jongen na. Hij is een beetje… getint. Ik zie iedereen met elkaar praten en lachen, ik zie een meisje de getinte jongen omhelzen.
‘Ga maar, Jake,’ zegt ze, ‘tot straks.’
‘Tot straks, Renesmee,’ zegt hij, waarna hij zijn shirt uittrekt en al rennend de plek verlaat. Het meisje heet dus Renesmee. Mooie naam. Ineens kijkt een jongen naar me. Hij glimlacht. Geschrokken deins ik achteruit. Hoe wist hij dat ik hier stond? Is hij een van hen die een gave heeft? Ik doe mijn ogen dicht en concentreer me op hem. Mijn schild rekt naar hem toe en sluit hem in. Ik hoor hem denken. Hij denkt aan mij. Hij zag dat ik van hetzelfde soort ben. Dan merkt hij dat ik hem hoor. Ik ga weer bij het raam staan en glimlach naar hem. Hij glimlacht terug.
Edward, denkt hij.
Syban.
Dus jij hebt ook een gave?
Ja, antwoord ik, het houdt niet veel in. En jij hebt blijkbaar ook een gave?
Gedachtelezen, antwoordt hij met een toon alsof het niets is. Ik heb er veel voor moeten oefenen.
Ik moet gaan, ik zie jullie vast nog wel vandaag.
Kom anders vanmiddag langs, stelt hij voor.
Ik luister goed. Geen achterliggende bedoelingen. Hij grinnikt.
Is goed, zeg maar tegen de rest dat je me hebt uitgenodigd ofzo.
Doe ik, tot vanmiddag.
Tot straks, dacht ik nog voor ik mijn schild terugtrok. Ik ken al twee namen. Edward en Renesmee.


Reacties? Kudo's?