Hd. 4: Her whisper is the lucifer.

"Liefje, kom dansen,” fluistert David lief in Anneleens oor, ik kijk ze na wanneer ze hand in hand de dansvloer opwandelen. Zonder iets te zeggen loopt ze gewoon weg van ons, ze kijkt nog even verontschuldigend over haar schouder en zwaait even liefjes. Er is toch nog iets van haar gewoonlijke persoonlijkheid over.
Ik zucht en stuiter ongeduldig op mijn stoel heen en weer. “Waar blijft Hyun Seung?” fluister ik meer tegen mezelf dan tegen Manouk. Toch lacht ze en knijpt ze even geruststellend in mijn hand.
“Flip niet”, zegt ze lachend, “hij sms’te toch dat hij er binnen nu en tien minuten is?”
Mijn blik dwaalt als vanzelfsprekend af naar de klok aan de rechterwand, de tiende keer in het half uur dat we in het café zijn. Ik kijk om naar David en Anneleen, die dicht tegen elkaar aan staan te schuifelen en zucht wanneer een herinnering me te binnen schiet.

Met in iedere hand een aantal zware tassen, slenterde we door de verlaten winkelstraten heen. De lucht was inmiddels inktzwart gekleurd, en de straten werden verlicht door enkele lantaarnpalen langs de straat. Zonder iets te zeggen verminderde Anneleen haar snelheid en ze stond binnen een mum van tijd stil. Ik draaide me iets wat verbaasd om en zag dat haar aandacht was afgeleid door de sterren, die helder aan de lucht schenen. “Kom je nog?” vroeg ik verbaasd.
Anneleen keek me lachend aan en wees naar de sterren rondom de maan. Het kon niet missen, want twee ervan waren het helderste en grootste aan de inktzwarte nachtlucht. “Zie je die sterren?” vroeg ze zachtjes. Ik liep een stukje naar haar toe en kwam naast haar staan. Ik knikte.
“Die linker benoem ik naar jou, en die rechter benoem ik tot Manouk”, fluisterde ze zachtjes, alsof niemand anders mocht horen wat ze zei, “omdat jullie de helderste en grootste plek in mijn hart innemen.”

Een hand op mijn schouder doet me ontwaken uit mijn dagdroom. Geschrokken draai ik me om en zie ik dat Hyun Seung lachend naar me kijkt. Vrolijk spring ik van de kruk af en sla ik mijn tengere armen om zijn hals heen. “Hé, liefje,” brengt hij vrolijk uit. Hij knikt even naar Manouk als begroeting, die vrolijk haar hand door zijn haren haalt. Achter hem staat nog een jongen, ook een van Aziatische afkomst, merk ik op.
“Wie is dat?” vraagt Manouk nieuwsgierig. De jongen lacht even breed en komt een stukje naar voren. Hij veegt een geblondeerde pluk haar uit zijn gezicht en steekt zijn hand uit naar Manouk, die hem tevreden schud. Het is duidelijk dat ze de eerste indruk van hem wel ziet zitten.
“Ik ben Yo Seob”, zegt hij vriendelijk lachend, “een vriend van je broer.”

Het verhaal word straks boeiender, ehh. Dit is meer nog alle personages voorstellen enzo. (: