18. Jason...

18.

Geschrokken kijk ik op. Ik zie Jasons hoofd om de hoek verschijnen. Hij glimlacht en loopt naar me toe. ‘Sorry zusje, zo bedoelden we het niet. Maar je bent gewoon wel erg grappig’ zegt hij onschuldig. Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik nestel me tegen hem aan. ‘Je vind Seth leuk hé?’ vraagt hij dan. Hij kijkt me doordringend aan. ‘Oké, je hebt gelijk, maar ik weet niet of ik wel iets wil’ zeg ik dan maar. ‘Waarom niet?’.
‘Gewoon niet, na alles wat er gebeurd is weet ik gewoon niet meer hoe ik mezelf moet zij’ antwoordt ik terwijl de eerste tranen al over mijn wangen lopen. Ik veeg ze snel weg. ‘Misschien kan hij er juist voor zorgen dat je weer jezelf wordt’ fluistert hij. Het klinkt erg bemoedigend. ‘Misschien heb je gelijk, maar je weet toch niet van te voren of het iets wordt’ spreek ik hem tegen. Ik zucht. Ik wou dat ik het wist. ‘Ik weet zeker dat het wel iets wordt met Seth, Sophie!’ nu klinkt hij bijna boos. ‘Je hebt echt geen idee wat je hem aandoet door hem zo te negeren, Sophie’ gaat hij verwijtend verder. ‘Oké nu snap ik er echt niets meer van!’.
‘Sophie, hoe kun je het nou niet zien. Hij houdt van je.’ Zegt hij zuchtend. ‘Ja hoor, en ik ben een konijn. Ik ken hem niet eens. En als het al zo was, hoe zou jij dat dan weten?!’. Ik kijk hem verward aan. Hij glimlacht. ‘Soof, ik weet zeker dat het goed komt, ik kan je niet zeggen hoe ik dat weet, maar geloof me nou maar gewoon, oké’. ‘Het zal wel’ zeg ik terwijl ik naar buiten kijk. La push is echt prachtig. ‘Soof, geloof me nou gewoon, alsof ik ooit tegen je gelogen heb’. ‘Laat het gewoon toe. Ik beloof, nee ik zweer dat het goed komt. Als je hem maar niet zo negeert’. ‘Oké, ik doe het, misschien heb je wel gelijk’ geef ik toe. Dat hoop ik zo erg. ‘Eigenlijk wil ik niets liever’. Jason lacht en geeft me een knuffel. ‘Ik wist het wel’ zegt hij lachend. Hij staat op en samen lopen we naar beneden. Iedereen is druk in gesprek. Ik bezet snel de lege plek op de bank naast Leah. Waarschijnlijk zat Jason daar eerst. ‘Sophie, heb je misschien om morgenavond mee te gaan naar het kampvuur. Dan worden de legendes van de stam verteld’ vraagt Embry aan me. ‘Euh, ja, is goed’. Waarom ook niet. Misschien kom ik dan ook iets meer te weten over dat geheimzinnige gedoe.