O14. The thoughts of a stranger.

Ik tilde het lichaam van de vrouw op. Ze was beeldschoon zo’n mooie vrouw als haar had ik nog nooit gezien. Ik was ervan verzekerd dat ze nog wel even zou slapen. Vervain werkt altijd bij mensen. Als ik ze niet aan wil horen geef ik ze wat vervain en poef ik heb er geen last meer van. Ik grinnikte in mezelf bij deze gedachte. Ik kon alles doen en laten wat ik wilde. Ik ben van niemand afhankelijk. Behalve als je Blake niet mee telde. Ik zuchtte een keer diep zodat ik weer helder na zou kunnen denken. De geur van vervain deed me niet zo veel, maar als ik het binnen zou krijgen zou ik de klos zijn. Ik had het een keer op mijn huid gekregen. Ik dacht terug aan die keer dat mijn broer per ongeluk een flesje met het spul omgooide. Het schroeide als de hel. Mijn gezicht vertrok van pijn toen ik weer aan terug dacht. Zo’n stommiteit zou ik nooit meer begaan. Ik had nog steeds de beeldschone vrouw in mijn armen. Ik zette haar in de stoel die het dichtste bij was. Dit was mijn vaders stoel geweest. Het brengt de mooie herinneringen van vroeger weer terug. Even dacht ik dat de vrouw weer wakker zou worden maar dat was blijkbaar niet zo. Had ik kunnen verwachten dacht ik bij mezelf. Vervain werkt langer dan een half uur. Het zal pas over 2 uur zeker uitgewerkt zijn. Ik lachte nog een keer naar het verbluffend mooi gezicht van de vrouw en dacht aan mijn broer die nu ergens op de grond lag te kermen van de pijn. Bij hem had vervain een andere uitwerking. Het zou ervoor zorgen dat hij de eerste 2 uur niet normaal zou kunnen denken, doen of wat dan ook. Ik was me ervan bewust dat als hij terug zou komen ik het zwaar te voorduren zou krijgen. Van dit vooruitzicht werd ik niet bepaald blij. Er trilde iets op de tafel. Ik liep ernaar toen en zag dat mijn o zo lieve broer mij een sms gestuurd had. Verbaasd opende ik het bericht. Ik las het aandachtig. “Hoe kon je dit mij aandoen, Jeremy. We zijn broers voor het leven weet je nog? Jou bloed stroomt door mijn aderen en anders om we zijn verwanten.” Ik las het bericht en grinnikte met een duivelse toon. Broer jij weet nog niet half wat ik in al die jaren heb geleerd. Ik heb veel meegemaakt. Ik ben sterker dan jou. De tijd ging zo snel dat ik het nog niet doorhad of er was weer een uur voorbij gevlogen. De tijd ging ook altijd zo snel als ik thuis was. De twee uur waren bijna om nog een half uur en ze zou wakker worden. Als ik me nou even om ging kleden zie ik er misschien nog wel wat leuker uit. Dacht ik bij mezelf. Het is overigens een meisje die letten toch alleen op de looks. Ik trok mijn shirt uit en keek wat er nog in de kast hing. Het was ook alweer zo lang geleden dat ik voor het laatst thuis was geweest. Tot mijn verbazing hingen er nog best veel kleren in de kast die me nog best wel leuk konden staan. Ik pakte er een donkerblauw T-shirt uit en een witte blouse voor eroverheen. En als ik haar zou kunnen laten doen wat ik haar opdroeg zou ze binnen de kortste keren van mij zijn. Er bewoog wat ik de stoel. Ik keek op naar de klok. Ik zag dat ik nog maar vijf minuten had en liep naar het raam toe om te of ik buiten nog wat speciaals zag. Ik ging met mijn handen diep in mijn zakken voor het raam staan en keek verveeld naar buiten wachtend op dit meisje tot ze eindelijk wakker zou worden. En ik haar mijn eigen zou maken. Bij deze gedachte gingen alle haren rechtovereind staan. Het gaf me een kick om te weten dat ik zo machtig was tegenover zo’n onbenullig mens. Ik hoorde geritsel achter me. Ik keek een keer snel achterom en zag dat ze zich uitrekte. Eindelijk is het zover dacht ik. Met een brede glimlach op mijn gezicht keek ik weer naar buiten wachtend op dit mooie meisje om me over te ontfermen.