27. Truce

‘Zo zo, kijk eens wie we daar hebben.’ Hoor ik dan achter me.
Snel spring ik op en ik sta mijn rug tegen de auto. Ik kijk schichtig om me heen, maar er is geen ontsnapping mogelijk. Ik glimlach hoopvol. ‘Er is zeker geen hoop dat je dit allemaal kunt vergeten?’
Damon grijnst. ‘Je bent een stuk minder zelfverzekerd dan de rest van je wolvenvriendjes.’
‘Sorry?’ Vraag ik verward.
‘Excuses aanvaard.’ Zegt Damon met een grijns. ‘Wat ik je nog wel kwalijk neem, is dat je me hebt verraden.’
Ik ontwijk zijn blik. ‘En Rose?’
‘Dood.’
Ik kijk hem een beetje medelijdend aan. ‘Gecondoleerd.’
Hij snuift spottend. ‘Je zegt dat bijna alsof je het meent.’
‘Ik meen het ook.’ Zeg ik eerlijk.
‘Sinds wanneer vind een weerwolf het erg als een vampier doodgaat?’
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Jullie krijgen misschien geen kerstkaart van me, maar dat betekend niet dat ik jullie allemaal dood wil hebben.’ Zeg ik verdedigend.
Damon trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Dat is nieuw.’
‘Kijk ik snap het als je me niet vertrouwd…’
‘Daar heb je gelijk in.’ Zegt Damon sceptisch.
Ik zucht geïrriteerd. Iets wat me wel vaker gebeurt de laatste tijd, valt me op. ‘Laat me even uitpraten. Ik heb nergens om heen te gaan en ik heb maar één vraag. Weet jij waar Jules is?’
Damon kijkt me verward aan. ‘Alsof jij dat niet weet.’
Ik schud mijn hoofd en nu is het mijn beurt om verward te kijken. ‘Nee, hoezo?’
‘Zij en haar groupies hebben mij en mijn broer bijna omgelegd vandaag.’ Hij spuugt de woorden bijna uit en ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik kijk hem met open mond aan. ‘Dat klinkt niet als de Jules die ik ken. Ik had nooit verwacht dat zij bewust mensen zou vermoorden.’
Damon grinnikt. ‘Dus nu ben ik ineens een mens.’ Grapt hij. ‘Trouwens, beetje hypocriet vind je niet? Jij hebt ook iemand vermoord.’
‘Wie zegt dat?’ Verdedig ik mezelf
Damon slaat zijn armen over elkaar. ‘Anders was je geen weerwolf.’
‘Dat was een ongeluk!’ Roep ik uit. Dan zak ik een beetje moedeloos onderuit. ‘Maar je hebt wel gelijk.’
Damon grinnikt. ‘Ach, je doet de wereld een plezier.’ Ik kijk Damon vreemd aan. ‘Overbevolking.’
Ik kan niet anders dan in de lach schieten.
‘Zie je? Ik ben niet zo vreselijk als ik lijk, maar niet doorvertellen.’ Zegt hij met een knipoog.
‘Waarom doe je nu eigenlijk wel aardig?’ Vraag ik een beetje wantrouwig.
‘Omdat jij niet verantwoordelijk was voor de aanval op mij en mijn broer. En omdat jouw mening over Jules in de afgelopen vijf minuten drastisch is veranderd. Of heb ik het mis?’
Ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar het is waar. Ik zie Jules niet langer als die leuke spontane vrouw die bij ons in de Wave kwam.
‘Waarom is ze eigenlijk met deze oorlog begonnen?’
‘Omdat ik Mason heb vermoord.’ Zegt Damon emotieloos.
Mijn gezicht vertrekt. ‘En waarom heb je Mason vermoord?’
‘Ik vertrouwde hem niet. Ik was niet eg aardig en toen vertelde hij zeg maar aan de belangrijke mensen van deze stad wat ik ben.’
Ik rol met mijn ogen. ‘Is er één of andere wet die zegt dat weerwolven en vampiers elkaar moeten haten, ofzo.’
‘Nou… Het is meer een ongeschreven regel.’ Ik kijk Damon met grote ogen aan. ‘Maar regels zijn er om gebroken te worden.’ Hij loopt richting zijn auto. ‘Kom. Je slaapt niet weer in je auto.’