Hd. 3: Her whisper is the lucifer.

Met twee vingers peutert Manouk een sigaret en haar aansteker uit haar pakje West. Ze houdt me het pakje voor en ik kijk er even twijfelend naar. Manouk lacht als ze de blik in mijn ogen opmerkt en stoot even lachend tegen mijn schouders aan. “Ben je ziek of zo? Je wijst nooit een gratis sigaret af,” brengt ze lachend uit. Ik lach even droogjes en haal mijn schouders op.
“Hyun wil dat ik stop,” leg ik dan uit, ik schud mijn hoofd vastberaden en duw het pakje van me af. Manouk grijnst breed en kijkt me tegelijker tijd verbaasd aan, het geeft een vreemd en bijna onmogelijk effect. “En jij gehoorzaamt braaf? Ik dacht dat jij zo onafhankelijk van hem was?”
Ik lach en haal mijn schouders op. “Natuurlijk gehoorzaam ik niet, ik ben zijn schoothondje niet. Ik zorg er gewoon voor dat hij er niet achter komt dat ik zijn gebedel weer eens negeer. Ik wil gewoon geen ruzie meer met hem en bovendien heeft hij misschien ergens toch wel gelijk.”
Manouk legt het pakje op haar schoot en steekt de sigaret aan na een langdurig gevecht met de aansteker, dat weigert een fatsoenlijke vlam te geven. “Zo ken ik je weer.”
Ze duwt het kleine object terug in het pakje en wil deze weer terug in haar handtas steken als Anneleen moeilijk over me heen buigt en haar hand vast pakt. “Wacht, mag ik ook?”
Met grote ogen kijken ik en Manouk Anneleen aan. Het meisje dat ons altijd bekritiseerde op ons rookgedrag, dat altijd zo braaf was en enkel aan haar gezondheid dacht. Nooit gedronken, nog steeds maagd en zou het nooit over haar hart krijgen om ook maar één kleine leugen te vertellen. Onwillekeurig schieten Manouk en ik in de lach. “Are you kidding me?” brengt Manouk moeizaam uit, wat een beteuterende blik van Anneleen oplevert. Ze schuift wat verlegen over haar stoel heen en weer en schud dan vastberaden haar hoofd.
“Ik ben het een beetje zat om het schatje van ons drieën te zijn en ik ben eigenlijk behoorlijk benieuwd hoe het is. Één keer problemen kan toch wel?”
Ik kijk Manouk even aan, wie haar schouders ophaalt en het pakje weer openklapt, zonder enige twijfel reikt ze het naar Anneleen uit. Ik merk op dat haar vingers een beetje rillen wanneer ze de sigaret en aansteker uit het pakje vist, maar ze steekt hem meteen tussen haar lippen om hem aan te steken. Ze neemt een trekje wanneer ze het uiteinde aan het vuur steekt en begint zachtjes te hoesten. Ik neem het pakje en de aansteker van haar over en geef deze terug aan Anneleen.
“Ik weet het nu zeker, jullie haten me”, breng ik zachtjes uit, “jullie zitten gewoon in een gezamenlijk complot!” Manouk schiet in de lach en woelt vrolijk door mijn haar.
“Dat weet je toch, schat. We sluiten altijd compromissen tegen jou, want stiekem haten we je.”