Hd. 2: Her whisper is the lucifer.

Zachte house muziek dendert door de ruimte. Ik schud mijn jas uit en pak Manouks hand weer vast, die me vrolijk verder het café in sleept. De met rook gevulde ruimte lacht ons plezierig en vertrouwt toe. Anneleen en David lopen vlak achter ons. David heeft zijn arm om haar schouders heen geslagen en speelt met zijn vrije rechterhand met haar vingers. Ze kijkt hem liefdevol aan en drukt een kleine kus op zijn wang. Ik heb er niet lang naar gekeken, dat kon ik mezelf niet opbrengen. Ik zie de relatie al op verschillende manieren foutlopen; hij die vreemd zou gaan op haar of haar in de steek zou laten wanneer ze hem het meest zou nodig hebben.
We nemen plaats op de krukken aan de bar, die eigenlijk veel te hoog zijn voor ons. Anneleen komt links naast me zitten, maar David blijft staan. Hij houdt haar handen vast en lacht lief naar haar wanneer ze wat tegen hem zegt. Misschien had ik wel een verkeerde eerste indruk van hem opgedaan, misschien is hij anders dan hij lijkt te zijn. Ik vestig mijn aandacht weer op Manouk en kijk haar doordringend aan, terwijl de barkeeper het gebruikelijke al voor ons klaar begint te maken. “Komt Hyun ook?” vraag ik nieuwsgierig. Hyun Seung is haar oudere broer en mijn vriend. Hoewel de meeste mensen er problemen mee zouden hebben dat een vriend of vriendin iets met een familielid zou krijgen, heeft Manouk er nooit echt problemen mee gehad. Ze heeft ons zelfs veelbetekenend aan elkaar voorgesteld, alsof ze wist dat dit er aan zat te komen. Ze glimlacht.
“Jullie wonen samen en alsnog weet ik het beter dan jijzelf?” brengt ze droogjes uit. Ze grijnst en neemt het glas ijsthee dat de ober voor haar neus neer zet dankbaar aan, terwijl ze met kleine slokjes de sap door het smalle rietje begint te persen. “Kind of pathetic,” mompelt ze er dan snel en bedenkelijk achteraan. Ik lach.
De ober schuift een glas pure cola naar me toe, zonder iets erin. Hij kent me soms beter dan ikzelf, qua drank in ieder geval. Weet wanneer ik moest beginnen met drank en weet ook wanneer ik moet stoppen met de alcohol. Het was al meer dan eens fout gegaan, wat ik achteraf behoorlijk hilarisch vind.
“Vind je het heel gek?” vraag ik. “Jullie zijn als twee handen op één buik, zijn onafscheidelijk en vertellen alles aan elkaar? Ik wou dat ik zo een relatie had met mijn zus.”
Manouk schiet in de lach en legt het glas ijsthee met een zachte klap terug op de bar. “Je hebt geen zus,” fluistert ze argwanend. “Precies, dat bedoel ik!”
Hyun Seung en Manouk waren een leuk stel. Ze komen beide van de zelfde ouders, die nog steeds liefdevol bij elkaar zijn. Toch is Hyun bijna vijf jaar ouder en heeft hij tot zijn tweede levensjaar in Korea geleefd. Manouk daar in tegen was een echte Nederlander, ze heeft zelfs een naam die ze in Korea voor geen goud uit zouden kunnen spreken. Ze lijken sprekend op elkaar, wat niet heel vreemd was voor Aziaten, omdat zij vrijwel altijd de zelfde gezichtsbouw hebben. Maar ook qua humor en uitzonderlijke kledingstijl zijn ze vrijwel gelijk. Ik was altijd wat jaloers geweest op de relatie tussen de twee, ik zou graag een jonger zusje of broertje willen hebben.
Anneleen draait zich naar de ober toe en vraagt of hij een andere soort muziek op zou willen zetten, we hebben het alle drie niet bepaald op housemuziek en zijn meer van de pop en rock. Ze draait zich een stukje naar ons toe en het valt me nu pas op dat David weg is.
“Dus, waar hebben jullie het over?” vraagt ze nieuwsgierig. Ze buigt een stukje naar voren en leunt met haar hoofd op haar arm, die met haar elleboog op de tafel steunt.
“Jongens,” is mijn logische antwoord daarop. Ze lacht en knikt richting de toiletten. “Wat vinden jullie van David?” vraagt ze vrolijk. Ik werp Manouk een korte, onzekere blik toe.
“Hij is… Leuk”, mompel ik zachtjes, “niet zoals ik verwachtte, maar leuk.” Ik probeer haar ogen te vermijden, ik was altijd al een slechte leugenaar geweest. Ik pak het glas cola van de bar af en zet het rietje aan mijn lippen.