110. Chatten met Bill.

Gechoqueerd nam ik mijn fiets die in het fietsrek stond. Ik kroop erop en fietste als een bezetene naar huis. Ik was echt in schok over de dingen die Ruben net had gezegd. Ik besloot maar om erover te zwijgen tegen Bill. Misschien grapte Ruben alleen maar wat. Het is toch gewoon niet normaal dat je bij de eerste kennismaking zo’n dingen zegt? Hij zal vast het ijs wat willen breken hebben. Ik kon er nog altijd niet bij. Eerst wilde geen één jongen van me weten. En nu ik Bill had, stonden ze bij wijze van spreken in de rij. Ik wist zeker dat als ik het Bill zou vertellen dat hij me niet meer zou laten gaan turnen. Het zou echt het beste zijn als ik zweeg. Voorlopig toch. Als het erger werd, zou ik het natuurlijk wel zeggen.

Toen ik thuis aankwam was niemand thuis. Er lag een briefje op tafel van mama dat ze samen met papa iets was gaan eten met vrienden van hun en dat ze een pizza voor mij in de koelkast had liggen. Ik had geen honger meer door het hele voorval en besloot om naar boven te gaan zonder iets te eten. Ik gooide mijn sporttas in het washok en snelde naar mijn kamer waar ik me op bed plofte en mijn laptop op schoot trok. Toen ik me aanmeldde op MSN sprong meteen Bill zijn vakje omhoog. ‘ Hoi liefje. Hoe gaat het?’ verscheen er op mijn scherm. Ik antwoordde dat alles oké was met me en dat ik een vermoeiende maar supergoede training achter de rug had. Meteen erna vroeg hij hoe het met die nieuwe uitwisselingsstudent was. Met een knobbel in mijn maag begon ik te typen: ‘ Goed,hoor. We hebben al wat kunnen praten.’. ‘ Ik ben blij voor je. (:’ verscheen er terug op mijn scherm. Meteen erna zei ik tegen Bill dat hij geen schrik moest hebben, dat Ruben niet zo knap was als hem. Verder praatte we nog wat. Ik vroeg nog eens of hij meewou naar de Olympische Spelen in Beijing en meteen kreeg ik een volmondige ‘ja’. Na uren te hebben gepraat met Bill zei ik tegen hem dat ik ging slapen. We wensten elkaar welterusten en ik kroop met een minder gechoqueerd gevoel in bed.