Hd. 1: Her whisper is the lucifer.

Melding: Hoofdstuk 1 tot en met 4 behoort tot een soort proloog. Het echte verhaal begint bij hoofdstuk 5.

Glimlachend buig ik me naar voren. “Deze is hilarisch,” fluister ik wanneer ik één van de vele foto’s uit het plastic van het fotoalbum schuif. Anneleen, Manouk en ik staan er alle drie met een andere pose op. Anneleen had haar tong uitgestoken en één oog dichtgeknepen, Manouk trok een overdreven blij gezicht en had twee vingers in de lucht gestoken, ze had snorharen en kattenoortjes op zichzelf getekend met fotoshop en ikzelf keek lachend naar beneden met mijn vuisten tegen mijn wangen aangedrukt. Manouk kijkt over mijn schouder heen mee naar de foto en lacht. “Mooie tijd, mooie tijd”, zegt ze vrolijk, “waar blijft Anneleen eigenlijk?”
Ik haal mijn schouders op. We hadden rond twaalf uur afgesproken, maar ze was nog niet komen opdagen. “Die komt zo wel, ze zou haar nieuwe vriendje meenemen geloof ik.” Ik schuif de foto terug in de hoes en klapt het fotoalbum dicht. Regendruppels sijpelen over het raam naar beneden en laten een vochtig spoor achter op het glas. Ik zucht even zacht en kijk Manouk veelbetekenend aan, wie glimlachend voor zich uit staart.
“Nieuw vriendje? En dat vertellen jullie me niet even?” vraagt ze. Ik schiet in de lach en pak haar hand even vast. “Ik weet het ook niet zeker, hoor. Ze zei dat ze een jongen mee zou nemen en ik vond dat het tijd werd dat ze een vriend zou krijgen.”
Manouk lacht even zachtjes en reikt uit naar het glas water op de tafel. Met kleine slokjes drinkt ze het glas leeg.

Manouk komt in een spastische beweging overeind wanneer ze de deurbel hoort gaan. “Ik wil hem eerst zien!” gilt ze vrolijk. Ik pak haar hand vast en trek haar terug, terwijl ik over de leuning van de bank heen spring en naar de deur toe ren. Half hijgend duw ik de klink omlaag en komen er twee schimmen tevoorschijn. Anneleen stapt als eerste naar binnen, een gespierde jongen volgt haar. Zijn hand ligt op haar heup en zijn arm is stevig tegen haar onderrug aangeklemd. Alsof hij haar probeerd tegen te houden voor iets.
Anneleen lacht verontschuldigend naar me en schud haar leren jasje, die ze boven haar hoofd had gehouden tegen het regen, uit voor ze haar armen er terug in steekt. “Sorry dat we laat zijn”, zegt ze iets wat verlegen, “ik kon niet kiezen wat ik aan wou doen.”
Ik knik als teken dat ik het begrijp, maar kan mijn blik niet weghouden van het grote gestalte achter haar. Hij komt dreigend tot me over, laat me huiveren. Manouk iss inmiddels ook in de hal verschenen. Zwijgend is ze achter me komen staan en hoewel ik haar niet kan zien, weet ik dat ook haar ogen gericht zijn op de jongen achter Anneleen. Anneleen lijkt het op te merken, want ze draait zich vrijwel direct om zodat ze hem kan voorstellen. “Dit is David, mijn nieuwe vriend.”
Mijn vermoeden had dus geklopt, ze heeft inderdaad een nieuwe vriend, en hoewel ik het haar een paar minuten van te voren gegund had als geen ander, heb ik het nu liever anders gehad. Ik kijk even achter me, waar Manouk me wat aarzelend aankijkt. Ik adem een keer diep in en deel dan mee dat het een goed idee is om meteen te vertrekken.


Sorry voor de foutjes die er in zitten, ik voel me niet heel erg lekker vandaag en kan me dus ook niet heel goed concentreren op het verhaal. Het zou fijn zijn als jullie me enkele fouten kunnen melden.