Chapter one ~
I'm dying to help you heal, but won't unlock your door
They say it takes time, but you don't have to spend it alone
Al zeker vier uur zit je in je werkkamer opgesloten. Het nadeel dat we daar een slot hebben gedaan. Weer een fout die we samen gemaakt hebben. De laatste tijden ga jij achteruit, iets wat mij onzettend veel raakt. Overdag komt die glimlach niet meer op je mooie gezicht en een beetje positiviteit kunnen we bij jou ook wel vergeten. Geen enkel moment denk ik nog na en ren ik de trap op om naar je toe te gaan. Ik wil je helpen, ik wil je helpen weer overeind te komen. Ik weet dat het allemaal om je moeder gaat. Die eergister precies zeven jaar geleden was overleden. Maar nooit had ik gedacht dat het zo’n inpact op je had. Je vertelde me ontzettend veel over haar, over hoe trots je wel niet op der was. En als ik eerlijk ben, maakte mij dat ergens ook weer blij. Jammer genoeg heb ik der nooit leren kennen, iets wat ik ook jammer vind. ‘Schatje?’ zeg ik zachtjes tegen een dichte deur. Wetend dat jij daar achterzit. ‘Wát?’ krijg ik gemompelt terug. ‘Doe eens open,’ Geen antwoord. Dit vind ik altijd zo moeilijk. Mensen die op dit moment alles alleen willen oplossen. Oké, ik ben ook wel zo’n iemand. Maar dit is een groot ding, een ding dat je niet zo maar weg kan krijgen. ‘Waarom?’ ‘Omdat ik je wil helpen,’ Het enigste wat ik hoor is een diepe zucht. ‘Luister naar de anderen, ze zeiden dat het even kon duren. Maar je moet het niet alleen doen ..’
Reageer (1)
oew mooi!
1 decennium geledenben benieuwd meis!
sorry dat ik hem zo laat lees, ben ziek ><
verdertjes;)
k neem aboo;)
en gan u de kudo knop vermoorden(A)
gnagnagna