O13. A nightmare and an unknown person.

Aaahh!!! Ik zat rechtop badend in het zweet. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf. Ik keek paniekerig om me heen, maar ik zag niets. Het was zo donker als de nacht. Overal waar ik probeerde te kijken zag ik zwart alleen maar zwart en nog eens zwart. Ik raakte nog meer in paniek dan ik al was. Ik merkte dat ik niet meer bij Blake op zijn schoot lag maar dat ik nu op iets zachts lag. Ik tilde mijn hand op en taste in het rond. Ik voelde opeens een dun draadje door mijn handen glijden ik pakte het stevig vast en trok eraan. Ineens zag ik niets meer, maar deze keer op een andere manier. Het felle licht van de lamp deed pijn aan mijn ogen. Ik slaakte een kleine kreet. Ik vloekte. Ik greep met mijn handen snel naar mijn ogen en kroop terug onder de lakens. Toen ik eenmaal onder de lakens was gedoken durfde ik weer mijn ogen open te doen. Maar deze keer verbaasde ik me erover dat ik onder lakens had kunnen duiken. Dit kon toch niet ik was er zeker van geweest dat ik al die tijd bij Blake op zijn schoot had gelegen. Voordat ik het wist werd ik uit stevig vastgegrepen en uit bed gehaald. Ik stribbelde tegen zo hard als ik kon, maar het iemand dat mij vast had wou niet toegeven. Ik vloekte een keer hard en bedacht snel wat ik kon doen. Het iemand liep al richting de deur. Ik heb een les zelfverdediging gehad dacht ik snel. Alhoewel ik niet meer wist hoe ik het moest gebruiken balde ik mijn vuist en sloeg hard tegen de zijkant van het onbekende persoon zijn gezicht. Het gaf een kleine krimp maar liep gewoon weer verder. Ik sloeg nog een keer nu harder maar nu op zijn arm. Het gaf weer geen krimp. Ik sloeg nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Ik merkte dat ik moe begon te worden en mijn slagen werden ook steeds slomer en krachtloos. Ik wou schreeuwen dat het persoon mij los liet maar er kwam alleen maar een droog geluidje uit mijn keel. Ik wou omhoog kijken of ik het gezicht zou herkennen. Maar nee dat had ook al heen zin. Opeens stond hij stil in een pikzwarte kamer. Ik schrok me helemaal rot. Ik voelde dat het me neerzette en voordat ik het wist was het licht aan. Weer greep ik naar mijn ogen om de helse pijn van het licht dat te snel ik mijn ogen scheen af te weren. Ik vloekte en voordat ik het wist voelde ik twee handen op mijn schouders rusten. Ik voelde me euforisch alsof er nooit meer iets mis kon gaan in mijn leven. Ik wist zeker dat dit de handen van Blake waren deze handen wisten mij altijd te kalmeren en bij te staan in welke situatie dan ook. Ik wou me omdraaien om Blake zijn gezicht te zien maar zijn handen hadden me zo stevig vast dat ik mijn schouders niet kon draaien. Hij verloste zijn greep weer een beetje en ik wou me weer omdraaien nu de andere kant op, maar dit lukte ook al niet zijn greep op mijn schouders verstevigde weer en toen ik me weer recht ging zitten verloste hij zijn greep weer een beetje. Ik was aan het aarzelen om iets te zeggen, bang om de stilte te verbreken maar toch deed ik het. ‘Blake kan ik je alsjeblieft even spreken over wat er nu allemaal in godsnaam gebeurt?’ Zei ik. Ik kreeg geen antwoord teug ik vroeg het nog een keer. ‘Blake kunnen we even praten ik ban bang wat gebeurt er allemaal?’ Deze keer zei ik het een beetje dramatischer maar toch met een harde ondertoon. Het persoon wat achter me stond, Blake dus, dacht ik bij mezelf. Bleef even stijf staan als het de hele tijd al had gedaan. Er was geen beweging in te krijgen. Ik wachtte rustig af tot het moment dat Blake zijn grip zou verzwakken en zou me dan omdraaien zodat ik hem eindelijk weer in mijn armen kan nemen en hem aan knuffel zou geven. Na vijf minuten werd Blake wat rustiger en zijn handen lagen nu alleen nog maar losjes op mijn schouders. Ik dacht het is nu of nooit. Ik zette me schrap en draaide me in een ruk om. Wat is zag was niet wat ik gehoopt had te zien. Dit was niet Blake maar wie was het dan. Mijn ogen wijd opengesperd van verbazing liet ik mijn blik over het geschrokken gezicht gaan. Dit was Blake niet maar waarom komt het gezicht me dan toch zo bekend voor. Voor ik het wist voelde ik iets in mijn arm prikken. Ik greep naar mijn arm. Ik kon mezelf net nog opvangen. Ik lag bewusteloos op de grond met een persoon in de kamer die zo op de jongen leek waar ik verliefd op was.