109. Wat een uitspraken !

Vandaag had ik echt een prachtige training achter de rug. Zo goed als alles lukte voor mijn nieuwe routines voor de Olympische Spelen. Friedolien had me goed geholpen. Ze was echt mijn persoonlijke trainster geweest vandaag. Met Ruben had ik verder niet veel meer kunnen praten. Toen Irina teken gaf dat we konden gaan en zei dat we goed hadden gewerkt vandaag liep ik naar Friedolien toe. “ Ga je nog mee iets drinken?” vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd : “ Sorry Maaike. Tom komt achter me en dan gaan we samen op controle naar de dokter.” Ik glimlachte naar haar. “ Is niet erg,hoor. Veel succes en doe de groetjes aan Tom.” Zei ik. Friedolien glimlachte en ik gaf haar een knuffel. “ Ik zie je morgen wel.” Zei ze. op dat moment zag ik vanuit de turnzaal dat Tom net in de ingang stond. “ Hij is daar al.” Zei ik lachend. Friedolien draaide haar wat om en zag hem toen ook staan. Als een bezette begon ze met haar rolstoel naar daar te rijden. Het ging niet echt vooruit dus nam ik de handvatten maar vast en reed haar naar de ingang. Toen we er waren begroette ik Tom door hem een kus op de wang te geven. Daarna gaf hij Friedolien een kus op haar mond. “ En hoe was de training?” vroeg hij geïnteresseerd. “ Goed,hoor.” Glimlachte ik. “ En is die nieuwe jongen er?” vroeg hij toen hij achter me keek. “ Ruben? Ja die is hier. Maar hij is zich al gaan omkleden en dat ga ik nu ook doen. Voor meerdere vragen kunt u bij Friedolien terecht.” Zei ik op een formele toon. Terwijl ik dat deed trok ik een raar gezicht en wees Friedolien aan. Tom schoot in de lach net als Friedolien. “ Man, je doet weer raar,meisje.” Zei Friedolien. “ Ik weet het.” Gaf ik toe “ Het komt omdat ik Bill vandaag niet zie.” Tom lachte. “ Alle, veel succes bij de dokter en ik ga me ook omkleden.” Zei ik. Ik zwaaide naar Tom en Friedolien en liep al huppelend naar mijn kleedkamer.

Toen ik omgekleed was en de deur van de kleedkamer opendeed schrok ik me rot. “ Ruben.” Stamelde ik. Hij glimlachte terug zijn hagelwitte tanden bloot. “ Hallo, Maaike.” Zei hij met zijn diepe stem. “ Zullen we nog iets drinken? Om elkaar beter te leren kennen.” Vroeg hij. Ik twijfelde even. “ We moeten nog lang met elkaar samen trainen, dus ik dacht, laat ons iets drinken en wat praten.” zei hij toen hij de bedenkelijke blik op mijn gezicht zag. Ach, waarom ook niet? “ Oké, is goed.” Glimlachte ik. “ Mooi,zo.” zei hij en samen liepen we verder naar de cafetaria. Toen we er aankwamen gingen we aan een tafeltje zitten. ik bestelde zoals altijd gewoon een cola en Ruben vroeg gewoon plat water. “ En vertel eens Maaike,” begon hij “ hoe oud was je ook alweer?” “ Ik ben 17.” Zei ik. “ Och, ik dacht dat je ouder was. Je ziet er meer volwassen uit moet ik zeggen.” Gaf hij me een complimentje. Ik glimlachte. “ Ik ben 22.” Zei hij. “ Dat is een jaar ouder dan mijn vriendje.” Flapte ik eruit. Plots besefte ik wat ik had gezegd. Bill wilde nog zo dat niemand het wist. “ Heb je een vriendje?” vroeg hij. Ik knikte beschaamd. “ Hoe heet hij?” ging Ruben door met zijn kruisverhoor. Terug twijfelde ik even, zou ik het zeggen? Ach, als ik gewoon Bill zijn naam zeg. Hij zal er wel zo ver niet denken dat het Bill van Tokio Hotel zal zijn. “ Bill.” zei ik en ik voelde dat ik terug schitterde. “ Jammer dat zo’n mooi meisje als jij al een vriendje heeft.” Zei hij. Ik voelde me rood worden. “ Je mag er best zijn.” ging hij door nadat hij eens van zijn water had gedronken. Ik begon me terug onwennig te voelen. “ Je hoeft hier niets achter te zoeken,hoor.” Zei Ruben plots nadat het een tijdje stil was geweest tussen ons. “ Ik gun je jou vriendje. Alleen denk ik dat ik je meer kan geven.” Zei hij ongegeneerd. Ik trok grote ogen. “ Excuseer?” vroeg ik. “ Het was maar een grapje.” Lachte Ruben. Ik knikte even en dronk toen snel mijn cola uit. “ Ik zie je morgen wel.” Zei ik snel en nam mijn sporttas die naast me stond en wandelde snel de turnschool uit.