91. Feathers, they're everywhere :O

Je sloot je ogen en bijna viel je in slaap in zijn armen. De reden dat je dat niet deed, was dat Taylor even rechtop ging zitten. Je opende je ogen en keek hem aan. Taylors blik was op iets in het hoekje van de kamer gericht. Je volgde zijn blik en barstte in lachen uit. Met een rood hoofd stond Taylor op en verwijderde hij het object dat aan de kapstok hing. “Van jou?” Je gierde het uit van het lachen en viel daarbij bijna van de bank af. “Mnee.” Zei Taylor beschaamd en hij liep gauw naar de dichtstbijzijnde deur om het daar te lozen. “Waarom hangt het aan de kapstok?” Je wreef de tranen uit je ogen en ging weer recht overeind zitten. “Grapje van de jongens denk ik.” Taylor had een schattig blosje op zijn wangen en liep weer naar jou toe. “Wie hangt er nou zijn boxershort aan de kapstok?” Bijna begon je weer een lachbui, maar je kon hem nog net tegenhouden. “Sorry, ik had op moeten letten.” Verontschuldigde Taylor zich. “Haha, dat maakt mij toch helemaal niks uit?” Je gaf Taylor een speelse por in zijn buik en trok hem weer op de bank. “Ok dan.” Taylor keek je wantrouwend aan, maar toen verzachtte zijn blik. “Wat gaan we doen vandaag?” Vroeg hij. “Je klinkt nu net als zo iemand uit een kinderprogramma.” Je fronste je wenkbrauwen en zette een hoog stemmetje op. “En kindertjes, wat gaan we eens doen vandaag? Op de wipwap, spelen met blokken of gaan jullie liever spelen in de zandbak?” Taylor lachte even. “Waar haal je die onzin nou weer vandaan?” Je haalde je schouders op. “Weet ik niet. Soms slaat mijn fantasie een beetje op hol, geloof ik.” Taylor wiebelde met zijn wenkbrauwen. “Dat geloof ik ook ja. En vertel, hoe ver gaat die fantasie van jou dan?” Zei hij uitdagend en hij streelde je over je wang. Je huiverde. “Verder dan jij ooit zal weten...” Giechelde je en je pakte het kussen dat het dichtst bij jou lag. “Potje vechten?” Je hield je kussen omhoog. “Oooh ja, zeker wel! Ik maak je in!” Taylor pakte een paarsfluwelen kussen en hield die ook omhoog. “Drie, twee, één…” Telden jullie tegelijk af. Op nul begonnen jullie op elkaar in te meppen met de kussens. Wel voorzichtig natuurlijk, want jullie wilden elkaar geen pijn doen. Je raakte Taylor volop zijn hoofd en het kussen scheurde open. Duizenden witte, donzige veertjes dwarrelden over Taylor en de bank heen. Je sloeg je hand voor je mond. “Oeps, sorry.” Zei je verschrikt, maar je angst was al gauw verdwenen: Taylor hield het niet meer van het lachen. Overal zaten veertjes, in zijn haar, in zijn shirt en zelfs in zijn mond. Hij spuugde wat veertjes uit en mompelde wat. “Wat zeg je?” “Ik zei, dat je goed kan richten.” Zei Taylor en hij sloeg nog een laatste keer met zijn kussen op jouw arm, tot ook deze explodeerde in een regen van veren.