~ Fallen.

Ik kijk omhoog naar de eindeloos grauwe hemel. Ik zie hoe donkere wolken vanuit het noorden aan komen drijven. Een witte flits doorklieft de lucht.
Het onweer breekt los, langzaam worden mijn vleugels zwaar en nat door de regen. Ik ga zitten op mijn knieën. Ik sluit mijn ogen, ik wil niets meer zien. Niets meer van deze koude, vervloekte wereld.
Dan sta ik op, mijn handen omhoog gericht, omhoog naar de plek waar ik ooit was. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren?

Mijn vleugels branden aan mijn rug, ik voel hoe ze verschroeien. Ik schreeuw van afschuw. Ik ren en ren, tot dat mijn voeten helemaal kapot zijn. Het brandende gevoel op mijn rug is nog steeds niet weg. Uitgeput zak ik in elkaar. Mijn ogen prikken, ze vullen zich met tranen. Zachtjes jammer ik. Ik voel hoe het laatste beetje kracht uit mij weg stroomt. Ik pak mijn dolk en haal mijn arm open. Niks. Geen bloed. Mijn bloed is opgedroogd in mijn aderen.


Ik kijk omhoog naar de eindeloos grauwe hemel. Ooit was dat mijn thuis geweest, ooit was ik daar ook.




By Weakness
afbeelding: Victoria Frances