15

~~Scarlett Drews~~

Ik strompelde voort langs de weg, een gure wind stak op en streek door mijn blonde haren heen. Ik rilde en stopte met lopen, ik trok mijn vestje iets verder dicht, ik was al zo'n half uur aan het lopen, en het was me duidelijk geworden dat Fernando niet weer zou komen, hij had groot gelijk. Wat moest met een meisje als mij aan? Juist ja, precies wat hij gedaan had, achterlaten en het alleen laten uitzoeken. Ik keek op mijn BB om te kijken of ik al bereik had, nog steeds niet. Ik zuchtte, ik had zo'n gevoel dat ik als maar verder afdwaalde, in plaats van terug naar de bewoonde wereld. Mijn hoofd bonkte en ik stopte even, kreunend liet ik me op de grond zakken, ik streek langs mijn voorhoofd, waar opgedroogd bloed aan kleefde. Ik 'rolde' Fernando's shirt uit en en rook er stiekem nog eens aan, ik snoof zijn heerlijke geur op. Ik rilde even toen er weer een windvlaag langs kwam. Ik keek twijfelend naar het shirt en trok hem toen maar aan, dat was tenminste nog wat warmer. Voorzichtig duwde ik me weer overeind, mijn voeten deden zeer, wie ging er dan ook minstens 5 kilometer lopen op teenslippers? Langzaam strompelde ik verder, misschien kon ik beter omdraaien? Ik was hier nog geen 1 auto tegen gekomen, en dat zou volgensmij ook niet veranderen. Ik zuchtte en liet me hopeloos weer in de berm zakken, het gras was vochtig en ik rilde weer. Nog nooit was ik zó in de steek gelaten, tranen daggelden langs mijn wang, dit keer liet ik ze lopen, niemand zag me. Ik pakte mijn BB en gebruikte hem als spiegeltje. Het meisje in het schermpje keek me met grote, bange, blauwe ogen aan, ze waren omringd door zwarte vegen, uitgelopen mascara. Haar ogen waren rood van het huilen en haar haar was 1 warboel ze was afschuwelijk lelijk, vond ik persoonlijk. En het ergste was nog wel; het meisje in het schermpje, dat was ik. De moed zakte me in de schoenen, wanneer ik mezelf zo zag en snel borg ik mijn BB weer op. Ik besloot hier te blijven zitten, er zou toch wel een keer een auto langskomen? Ik keek eens om me heen, er waren hier zelfs geen huizen, alleen maar grote gasvlaktes, maïsvelden en graanvelden. Gezellig, ik had tenminste nog wel wat te eten, maïs bah. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen om mijn benen. Ik was nooit zo'n meisje die de moed op gaf, meestal ging ik door, door tot het uiterste. Dat had ik dit keer niet gedaan, of misschien wel, misschien was dit wel het uiterste? Misschien was ik wel door aan het draaien, deze stilte deed me geen goed. Ik ging te veel piekeren, te veel nadenken, iets wat niet goed was voor mijn hersenen. Mijn hoofd klopte nog steeds en ik keek ophoog naar de lucht, het zag ernaar uit dat het zo ging regenen, ik sloot mijn ogen eventjes, ik was zó moe. Ik besloot eventjes te gaan liggen. Zo gezegd zo gedaan, ik ging liggen en staarde voor me uit, ik wiegde mezelf als een bol heen en weer en langzaam, heel langzaam viel ik in slaap, ik viel gewoon in slaap in de berm, in de middle of no where. Maar wat zou het, ik was toch alleen.

Tralalala, als ik veel reactie's krijg is er vanmiddag nog een nieuw hoofdstukje Misschien zelfs wel 2!