What to do right now?

Carlisle POV

Zo eindelijk klaar met werken. Kom je Bells dan breng ik je naar Berend roep ik als ik binnenkom. Bell? Bella? Waar kan ze zijn? Ze zal toch niet… schiet er door mijn hoofd. Maar snel roep ik mezelf tot orde, zo onverantwoordelijk is ze niet met 9 maanden zwanger. Ik volg haar geur vanuit haar kamer naar buiten, daar is haar geur weg net als haar Ferrari. Dus toch spookt er door mijn hoofd maar ik wil niet beseffen dat het waar is. Snel ren ik naar binnen en zie op het aanrecht iets wits liggen; een papiertje.

Lieve pap,
Ik was al klaar dus ik ben vast naar Berend,
Bespaart jou weer tijd en moeite!
Ik hou van jou,
Kusjes Bella.

Nee schreeuw ik van binnen Nee!! Nee! Nee! Ooh bells wat ben je nou toch aan het doen wil je jezelf en je kind zo graag de dood in jagen vraag ik mezelf af. Maar ik weet meteen dat het niet waar is ik heb nog nooit een vrouw gezien die nooit zo lief en bezorgd met haar kind omgaat als Bella. Snel spring ik in de auto ik hoef alleen maar te zien of ze nog leeft. Maar de auto gaat te langzaam ik zet hem aan de kant en begin te rennen door een stukje bos. Als ik langs de snelweg ren zie ik haar auto staan. Snel bedenk ik wat ik zal doen of snel bij haar in de auto gaan zitten of wachten tot ze veilig bij Berend is. Met pijn in mijn hart kies ik voor het tweede omdat ik dan minder opval en omdat Bella dan een fijner gevoel krijgt. Het gevoel dat ze nog iets zelf kan nu ze 9 maanden zwanger is want ik weet hoe vervelend ze het vind dat Berend en ik met haar omgaan alsof ze een invalide is maar stiekem vind ze het hartstikke lief en heel erg fijn. Ik denk aan de baby. Binnenkort word ik opa dat klinkt zo apart. Ik ben nog hartstikke jong en nu al opa. Maar zielsgelukkig word ik ook als ik er aan denk. Bella en Berend weten nog niet wat het gaat worden, Berend wilde het heel graag weten maar Bella wilde dat het een verassing bleef en dat respecteert hij. Ik weet het al wel. Als ik weer naar de snelweg kijk zie ik dat de file bijna is opgelost het zal nog ongeveer 5 minuten duren. Ik kom weer in een gedachtestroom zou Bella nog vaak op bezoek komen als zij en Berend getrouwd zijn? Ik hoopte het van harte want ik wou mijn kleine meisje nog niet missen en ik wilde ik heel graag mijn kleindochter zien. Want ja het word een meisje. Ik wist dat Berend hoopte op een jongetje en Bella op een meisje en ik was heel erg blij dat Bella gelijk had. Het gaf me een goed gevoel. Niet dat ik niet Berend niet aardig vond maar ja ik vond het gewoon verschrikkelijk moeilijk dat ik mijn kleine meisje nu al een beetje verloor. Toen ik me weer op de snelweg focuste zag ik dat de file was opgelost. Ook zag ik dat Bella’s Ferrari in een tempo dat ik zelfs rennend niet bij zou kunnen houden op een klein autootje dat stilstond afreed. Zo snel als ik kon sprintte ik er naar toe maar ik was te laat. Met een oorverdovende klap stond Bella’s auto stil. Als ik kon huilen dan had ik hartstochtelijk onophoudelijk gehuild maar ik kon het niet. Ik sprintte er op af en zag bij beide auto;s ontzettend veel bloed met een blik op Bella’s auto wist ik dat ze het niet zou overleven. Mijn kleine meisje ging dood nu al veel te vroeg mijn zorgen van net dat ik haar bijna niet meer zou zien was niks vergeleken het gevoel dat ik nu had ik zou haar helemaal kwijt raken. Maar toen schoot me iets te binnen, jaren geleden had ik er over nagedacht dat ik een metgezel kon creëren. Maar ik wist niet of het zou werken als je er zou slecht aan toe was. Toen ik opkeek zag ik dat er intussen 2 ambulances waren gearriveerd. Ik wierp een blik op de andere jongen die er al net zo erg aan toe was en stapte in de ambulance van Bella. Toen we bij het ziekenhuis waren reden ze Bella en de jongens wiens nam Edward was al naar het mortuarium het was erg druk en ze gaven beide geen kans meer. Zo snel als ik kon nam ik ze beide mee naar huis. Eerst haalde ik Bella’s baby er uit, daarna beet ik de jongen en toen toen ik wist hoe het moest beet ik Bella. Ik keek met grote ogen toe hoe deze beide jongen mensen kreunde van de pijn want ik wist hoe het voelde om levend te verbranden. Snel liep ik met de prachtige baby in mijn armen de kamer uit. Ik waste de baby en kleedde de baby aan. Toen stond mij nog een verschrikkelijke taak te wachten, Berend bellen.