De Weddenschap [2]

‘Hij zag er meer gespannen uit dan anders,’ zei Liza, die er nog verleidelijker uitzag dan normaal. Ze leunde tegen de jukebox, haar haar opvlammend onder de lichtjes.
David zou Liza nooit zo harteloos hebben behandeld. Hij zou bang voor haar zijn; zij zou hem in stukken hebben gereten. Ik moest wat meer van Liza hebben, dacht Min terwijl ze de nummers van de jukebox bestudeerde.
‘Ben je boos?’ vroeg Bonnie bezorgd. David zou de blonde Bonnie ook niet hebben gedumpt. Niemand deed gemeen tegen die lieve Bonnie.
‘Ja, hij heeft het uitgemaakt.’ Min keek op. Ze had een nummer van Elvis gevonden. Meteen voelde ze zich stukken beter. Ze gooide een munt in de jukebox en toetste het nummer voor Hound Dog in. Jammer dat Elvis nooit een nummer genaamd Eikel heeft uitgebracht.
‘Ik wist niet dat je hem leuk vond,’ zei Bonnie.
Min liep naar de roulettebar en lachte stijfjes naar het als croupier geklede meisje daarachter. Zij had mooi golvend bruin haar, en Min dacht dat dat nog een reden was waarom ze niet met David had willen slapen. Haar haar stond alle kanten op wanneer ze het los liet hangen.
‘Rum-cola graag,’ zei ze.
Misschien hadden Liza en Bonnie daarom nooit problemen, zij hadden mooi haar. Ze keek naar Liza, slak in haar paarsleren jurkje met ritsen. Liza schudde afkeurend haar hoofd naar David. Goed, het was niet alleen haar haar. Als zíj zo’n jurkje droeg, zou ze eruit zien als een ballon. ‘Cola-Light’, zei ze tegen het meisje achter de bar.
‘Hij was niet De Ware,’zei Bonnie vanaf schouderhoogte. Ze stond met haar handen in haar zij achter Min.
‘En ook rum light,’ zei Min tegen het meisje achter de bar, en die schonk glimlachend voor haar in.
Liza fronste. ‘Waarom ging je eigenlijk met hem?’
‘Omdat ik dacht dat hij misschien De Ware was,’ antwoordde Min geërgerd. ‘Hij is intelligent en heeft succes, en eerst was hij heel aardig. Hij leek een verstandige keuze. Maar toen ging hij ineens uit de hoogte doen.’
Bonnie legde een keurig gemanicuurde hand op Mins arm.
‘Het is maar goed dat hij het heeft uitgemaakt, want nu ben je vrij voor de echt Ware. Je prins komt eraan.’
‘Ja hoor,’reageerde Min. ‘Maar onderweg is hij door een vrachtwagen overreden.’
‘Nee,’zei Bonnie en ze keek Min doordringend aan. ‘Als het in de sterren staat, komt hij. Ook al gaat er overweg van alles mis, hij komt en jullie leven nog lang en gelukkig.’
‘Zeg, wat is dit nou weer?’ vroeg Liza ongelovig. ‘Barbies Droomwereld?’
‘Lief gezegd, Bonnie,’zei Min. ‘Maar volgens mij is met Elvis de laatste Leuke Man gestorven.’ Ze trommelde met haar vingers op de bar. ‘Ik had kunnen weten dat David een vergissing was toen ik na het derde afspraakje niet met hem naar bed wilde. De ober bracht de dessertkaart, en David zei: “Nee, geen dessert, we zijn op dieet.” En dat is hij natuurlijk helemaal niet want er zit bij hem nog geen grammetjes vet aan. En toen dacht ik: voor jou kleed ik me niet uit. Ik betaalde de helft van de rekening en ging vroeg naar huis. En wanneer hij daarna iets wilde proberen, dacht ik aan die ober en kneep mijn knieën tegen elkaar.’
‘Hijs is De Ware niet,’ herhaalde Bonnie vol overtuiging.
‘Denk je?’ reageerde Min, en Bonnie keek gekwetst. Min sloot haar ogen. ‘Sorry. Het spijt me echt. Ik ben kwaad. Ik wil om me heen meppen, niet wachten op welke idioot zich nou weer aandient.’
‘Ik begrijp het wel hoor,’ zei Bonnie.
Hoofschuddend keek Liza Min aan. ‘Kijk, eigenlijk gaf je niks om David, dus verlies je er niets mee behalve dat je niet weet met wie je naar Di’s bruiloft moet gaan. En ik stel voor dat we gewoon helemaal niet gaan. Het wordt toch een ramp, afgezien van het feit dat ze met de vriend van haar beste vriendin trouwt. Ik wed dat ze over een half jaar in scheiding ligt, en dat geeft je tijd genoeg om iemand op te duikelen met wie je naar haar volgende bruiloft kunt gaan.’
‘De ex-vriend van haar beste vriendin, eigenlijk. En ik moet wel gaan, want ik ben getuige.’ Min knarsetandde. ‘Het wordt een hel. Ik heb niet alleen niemand om mee te nemen, iets wat bevestigt wat mijn moeder altijd over me heeft gedacht, maar mijn moeder is ook nog eens gek op David.’
‘Dat weten we,’zei Bonnie.
‘Ze vertelt iedereen over David,’zei Min, en ze zag het gretige gezicht van haar moeder voor zich. ‘Dat ik met David uitging, was het enige wat ze kon goedkeuren sins ik als eerstejaars griep kreeg en vijf kilo afviel. En nu heb ik zelfs geen David meer.’ Ze pakte de rum-cola van het barmeisje, zei: ‘Bedankt,’en gaf haar een mooie fooi. Ze was echt dankbaar dat het meisje haar op dit moment van drank voorzag. ‘Meestal maakt het me niet uit wat mijn moeder van me vindt omdat ik haar kan ontlopen, maar op de bruiloft kan dat niet.’
‘Zorg dan dat je iemand anders hebt,’ zei Bonnie.
‘dat lukt haar toch niet,’zei Liza.
‘Je wordt bedankt,’ zei Min, en ze wendde zich af naar de belachelijke bar. Ze werd duizelig van het roulettepatroon. Of misschien van woede.
‘Nou, het is je eigen schuld,’ zei Liza. ‘Jij gaat met iedereen uit die je pad kruist omdat je denkt dat het iets kan worden. Je kunt beter uitgaan met iemand die je leuk vindt, dan heb je af en toe een plezierige avond.’
‘Er is niets tegen verstandig afspraakjes maken,’zei Min. ‘Zo heb ik David gevonden.’ Te laat besefde ze dat dat geen goed argument was, en ze nam haastig een slok van haar drankje.
Liza luisterde niet eens. ‘We moeten iemand voor je zien te vinden.’ Ze keek om zich heen naar de aanwezige mannen. ‘Die niet, die niet ,die niet. Nee, nee, nee. Die kerels willen je alleen maar aandelen aansmeren.’ Ineens ging ze meer rechtop staan.
‘Die daar, dat lijkt me wel wat.’
Bonnie volgde haar blik. ‘Wie? Waar?’
‘Die donkere in dat donkerblauwe pak. Daar, midden op de entresol bij de deur.’
‘In het midden?’ Min tuurde naar de entresol bij de ingang. Die was breed genoeg voor een paar neppokertafels, en ze zag vier mannen die met een in het rood geklede brunette praatten.
Een van hen was David, hij keek van over de reling op iedereen neer. De verhoging was maar twee meter hoger, maar David lukte het er een soort ereloge van te maken. Waarschijnlijk moest hij er zich van weerhouden om koninklijk te wuiven. ‘Dat is David,’ zei Min terwijl ze wegkeek. ‘Met een brunette. Jezus, hij probeert nu al iemand anders te versieren.’ Rot op, beet ze de brunette inwendig toe.
‘Let toch niet op die brunette,’ zei Liza. ‘Kijk even naar die man in het midden, die in het donkerblauwe pak. Wacht, zo meteen kijk hij wel weer deze kant op. Hij schijnt David niet echt interessant te vinden.’
Min tuurde weer haar de entresol. De man in het donkerblauwe pak was langer dan David, en zijn haar was donkerder en dikker, maar verder leek hij op de rug gezien sprekend op David II.
‘Niks bijzonders,’zei Min, en toen draaide zij zich om.
Donkere ogen, mooi jukbeenderen, klassieke kin, brede schouders, alles perfect. Op zijn gemak keek hij naar de bar, zonder op David te letten, die ineens gekrompen leek te zijn. Min hield haar adem in terwijl iedereen zenuw in haar lichaam fluisterde: ‘Deze.’