Hoofdstuk 14; Brabbelspreuk (A)

Ik snapte niet wat er zo belangrijk aan die knul was. Zo dus, hij bleef leven terwijl Voldemort dacht hem te kunnen vermoorden. Het enige wat in de weg stond was de liefde van zijn moeder voor die potter. Ik snapte het niet. Het was echt geen knap kind ofzo en toch vond iedereen hem leuk en knap en lief en aardig. Dat kind had een gedeelte van Voldemort in zich zitten. Iedereen hier op deze school was zo dom. Ik was blij als ik van deze school afging na het negende jaar.
Ik keek toe naar de rij mensen. Kimberly Kams kwam ook aanlopen. Het meisje dat ik liet vallen, omdat ze er langs wou. “Kennen jullie haar ook nog ?” Ik wees naar Kimberly en ik hoorde meteen en zachte grinnik van mijn vriendinnen. Blijkbaar wisten ze nog wie het meisje was. Ze liep een beetje bang in elkaar gebogen en naast haar liep die achterlijke Ginny Weasley. “Komt de hele Weasley familie of zo? Mijn ogen deden al zeer na de eerste persoon. Nee dan komen er meteen al 2. Straks worden het er nog meer. Maar de rij hield bijna op. De enige die nog aan kwam lopen was Hermelien. “God was dat het eindelijk?” Ik lachte naar Amaris en tikte haar aan. Ze keek naar mijn hand en zag dat ik mijn toverstok had getrokken. Ze pakte haar toverstok ook voorzichtig mogelijk terwijl ik Caitlynn aantikte. “Zullen we een spreuk op ze uitspreken of zullen we ook heilige boontjes worden?” Ik keek van Amaris naar Caitlynn en weer terug. “Nee.” Zeiden we in koor. “Ik weet wat. Laten we een brabbelvloek doen” Ik keek schijnheilig naar mijn meiden en ze knikte. We mompelde de spreuk en begonnen zachtjes te lachen.
Ik keek naar beneden en toen weer naar boven Draco zat op zijn bezem en schudden lachend met zijn hoofd. “We gaan zo beginnen. En ik zou die maar wegsteken als ik jullie was voor ze het zien wie het heeft gedaan.” Ik deed mijn toverstok weg en sloeg mijn armen over elkaar heen. “Ze verdenken ons toch al wel. Dus dat is het probleem niet. En veel sterkte met de training.” Ik zwaaide naar Draco en hij vloog weg. De training kon beginnen. Ik zag dat hij wat tegen Potter zei maar ik kon hem niet verstaan. Hij was net te ver weg. Harry Potter zei wat terug. Maar het was vervelend als je alleen maar een paar lippen zag bewegen en niks meer of minder. Ik vond het niet eerlijk. Het leek wel alsof ik doof was. Nu wist ik hoe dove mensen zich voelde als ze keken naar mensen die aan het praten waren.

De training was vermoeiend om naar te kijken. Maar het leuke was dat we konden lachen om Helena Avalia McCaïl, Carlo Kannewasser, Gloriana Gibson, Ronald Weasley, Kimberly Kams, Ginny Weasley en Hermelien. Het groepje aan de overkant had moeite met praten. Je zag het aan de blikken in hun ogen. Opeens keek Hermelien boos onze kant op. Wat had ze? Ik deed helemaal niks verkeerd. Dat die Gryffindors niet konden praten was zo niet mijn probleem.

Slytherin had de wedstrijd gewonnen. Draco kwam onze kant op en keek me aan. “Hoe vonden jullie het?” Zijn blik week niet af van mijn ogen en hij had een kleine glinstering zitten. Volgens mij wou hij alleen maar mijn mening weten. Amaris tikte me aan. “We vonden het leuk. En we zijn blij dat we hebben gewonnen met de training. Blijf zo doorgaan hé?” Ik lachte even naar Draco en keek toen naar Caitlynn en Amaris. “Ik moet gaan. Ik moet gaan leren. Ik heb een hoop gemist in de dagen dat ik niet op school was.” Draco lachte wat zwakjes en keek me toen nog even aan zonder dat 1 van ons iets zei. “Nou, uhm... doei dan. Ik zie je wel tijdens het eten.” Ik lachte nog een keer naar Draco en stond toen op. Amaris en Caitlynn ondersteunde me een beetje aan mijn linker en rechterkant. En zo liepen we weg.