De Weddenschap [1]

Er was eens, dacht Minerva dobbs terwijl ze in de lawaaiige bar vol yuppen stond, een wereld vol leuke mannen. Ze keek de man aan met wie ze naar de bruiloft van haar zusje wilde en dacht: Die tijd is voorbij.
‘Deze verhouding is het niet voor mij’, zei David.
Ik zou zijn hart met zijn roerstaafje moeten doorboren, dacht Min. Helaas was het roerstaafje van plastic en niet puntig genoeg. Bovendien deed je zoiets in het zuiden van Ohio niet. Een afgezaagd geweer was gebruikelijker.
‘En we weten allebei waarom’ ging David verder. Waarschijnlijk had hij niet eens door dat hij kwaad was, dacht hij dat hij zich volwassen gedroeg. Ik weet gelukkig wel dat ik woedend ben, dacht Min. Ze werd er helemaal warm van, en dat effect had David nou nooit op haar.
Iemand aan de als een roulette vormgegeven bar trok aan de bel. Nog zo’n minpuntje van David: hij maakte het uit in een potsierlijke bar. The Long Shot. Alleen de naam al…
‘Het spijt me, Min’, zei David, hoewel het duidelijk was dat dat niet zo was.
Min sloeg haar armen over elkaar zodat ze hem geen mep kon verkopen. ‘Omdat ik niet met je naar huis wil? Het is woensdag, ik moet morgen naar mijn werk. Jij moet morgen ook werken. En ik heb mijn drankje zelf betaald.’
‘Daar gaat het niet om.’ David zag er nobel en gekwetst uit, zoals alleen lange, donkere mannen met te veel eigendunk dat kunnen. ‘Je probeert helemaal niet er iets van te maken, en dat houdt in…’
Dat houdt in dat we al twee maanden daten en ik niet met je naar bed wil, dacht Min terwijl ze om zich heen keek. Had ik maar gif dat geen sporen nalaat, dan deed ik dat in zijn drankje en niemand zou het merken.
‘…en ik vind dat als we samen een toekomst hebben, jij ook iets moet bijdragen,’zei David.
Ik niet, dacht Min, en dat hield in dat David ergens gelijk had. Toch was het gebrek aan seks geen reden om haar te dumpen net drie weken voordat ze getuige moest zijn in een jurk waarin ze er zou uitzien als een dik, stompzinnig herderinnetje. ‘Natuurlijk hebben we samen een toekomst, David,’ zei ze, en ze probeerde geen woede in haar stem te laten doorklinken. ‘We hebben plannen gemaakt. Over drie weken is Diana’s bruiloft, en jij bent uitgenodigd. Voor het etentje vooraf. Voor de vrijgezellenfuif. Zo meteen mis je de stripper nog, David.’
‘Beteken ik niet meer voor je?’vroeg hij met stemverheffing. ‘Alleen maar iemand om mee naar de bruiloft van je zusje te gaan?’
‘Natuurlijk wel,’ zei Min. ‘Ik ben voor jou toch ook meer dan iemand om mee te vrijen?’
David opende zijn mond en sloot die toen weer. ‘Luister, je bent intelligent, je hebt succes, je gedraagt je volwassen…’
Min begreep dat ‘je bent mooi, je bent slank, je bent sexy’ niet op zijn lijstje stond. Kreeg hij maar een hartaanval. Dat gebeurde slechts bij vier procent van de mannen onder de veertig, maar toch…Als hij doodging, kon haar moeder moeilijk verwachten dat ze iemand meenam naar de bruiloft.
‘…en je zou een goede moeder zijn,’besloot David.
‘Dank je,’reageerde Min. ‘Wat ben je toch romantisch.’
‘Ik dacht dat we op de goede weg zaten, Min,’zei David.
‘Ja,’zei Min. ‘Naar bars zoals deze.’
David pakte met een zucht haar hand. ‘Ik wens je het allerbeste toe, Min. Laten we contact houden.’
Min trok haar hand terug. ‘Je hebt zeker geen pijn in je linkerarm?’
‘Nee,’zei David met een frons.
‘Jammer, zei ze, en ze ging terug naar haar vriendinnen die haar vanuit de hoek in de gaten hielden.