0.00

flashback augustus 2009:

Mijn vakantie was geweldig, de hele dag bij je vrienden zijn, zonnen, zwemmen, wat wil je meer? Toch?
Met z'n allen probeerden we op de jetski te klimmen, maar toen hij zichzelf vulde met water sprongen we eraf. Toen ik weer bovenwater kwamen draaide ik mijn hoofd en zag een boot naderen. De bestuurde keek achter zich en heeft mij dus niet gezien. Voordat ik kon wegzwemmen was de boot al bij mij en ik gooide mijn hoofd naar achteren. De propellors sneden door mijn linkerbeen, tot aan het bot. Op dat moment keek ik naar achteren, naar mijn vrienden. De bestuurder keek niet naar mij. Hij wist niet eens wat hij mij aan had gedaan, dus hij vaarde maar door.

Ik keek naar het water en zag dat het rood was. Rood van mijn bloed. Ik zag mijn spieren en vel in het water liggen. Het deed me denken aan Jaws, wanneer er een been af word gebeten. Ik bleef maar tegen mijzelf zeggen om niet naar mijn been te kijken. Maar ik deed het toch. Ik zag mijn bot.
Ik zag mijn vrienden hysterisch huilend en ik dacht, nee ik wist het zeker. Dit is een droom. Ik kan elk moment wakker worden. Maar nee. Het was geen droom, dit is het echte leven.

Mijn beste vriendins vader zag het gebeuren en sprong gelijk het water in. Voorzichtig zwom hij met mij naar de kant en legde mij daarop. Hij trok zijn shirt uit en bond het om mijn been. Mijn hoofd begon licht te worden. Hoe erg ik mijn ogen ook dicht wou doen, ik kon het niet.
Mijn beste vriendin zat naast me, hield mijn haar uit mijn gezicht, en was aan het bidden. Ik keek rond, iedereen was aan het huilen en aan het bidden.

Het voelde alsof we uren aan het wachten waren. Eindelijk was de helicopter er.
Ik pakte één van de artsen bij haar hand en vroeg smekend of ze mijn been niet of wouden hakken.
daarna was alles zwart.