Chapter 20

"meisje gaat het een beetje?" hoor ik vaag op de achtergrond. Ik open mijn ogen. Er zit een meisje met zwart haar en blauwe ogen voor mijn neus. Ze heeft rode strepen op haar gezicht. "auw .." kreun ik zacht. "blijf maar liggen." zegt ze. Ik ga weer liggen op een bed of iets dat erop lijkt. "mijn naam is annelies, je bent in goede handen hier." ik knik. "wil je wat water?" vroeg ze beleeft. Ik knikte weer. "hier neem maar." ze gaf mij een beker met wat water erin. Ik dronk het hele glas in een keer op. Ze glimlacht. "gaat het al wat beter met je?" ze dept met een natte doek het bloed van mijn hoofd. "Ja, denk ik" ik ga langzaam rechtopzitten. "Wat is er gebeurt?" ik dacht na. Wat was er ookalweer gebeurt? ik kon me vaag dingen herinderen. Maar toen kwam die steek opnieuw. Beelden flitsten voorbij. Ik greep naar mijn hoofd. Tranen rolde op nieuw over mijn wangen. Annelies sloeg een arm om mij heen. "rustig maar, ik ben bij je" ik legde mijn hoofd op haar schouder en huilde uit. Hoe kon hij me dit niet vertellen, hoe kon hij mij voor de tweede keer voorliegen? "welkom in onze stam" zegt ee vrouw. Het valt me op hoe de stam eruit ziet. Het zijn best moderne huizen, wit met rode tekens. In het midde van het dorp staat een altaar van de godin venus. ik loop naar het altaar. "Dat is de godin van de liefde, wij zijn haar afstammelingen." zegt Annelies. "liefde .. ?" ik greep naar mijn hart. "liefde bestaat niet" zei ik terwijl ik boos naar de grond keek. De hele stam was in shoke. "hoe kan je nu zoiets zeggen?" vroeg een ander meisje van de stam. "liefde haat mij" ik laat een traan vallen. "liefde is mij niet gegunt" nog een traan valt. "de man waarvan ik zoveel houd, heeft mij twee keer bedrogen. Eerst heeft hij mij gebruikt voor een stomme kaart. Ik vergaf hem. Ik hiel hem met zijn reis. We kwamen aan op dit eiland. We moesten naar een hutje voor onze volgede aanweizing. Dan zouden we verder kunnen. Maar hij bleek een vrouw te hebben. Hij had het me nooit verteld. een paar avonde voordat we hier heen kwamen zei hij dat hij van mij hield, dat het niet aan mij lach dat hij me niet kon zoenen, maar aan hem. Ik snapte hem niet, maar nu wel. Ik ben zo stom geweest om hem te vergeven!" ik was woedend. een oude vrouw verluisterde iets in Annelies haar oor. Ze knikte. "Maudy ik neem je mee, naar de top van deze berg, naar de fontein van liefde." "wat moet een stomme fontein van liefde aan mijn liefdesleven veranderen?" vroeg ik simpelweg. "De fontein laat alles zien. De gedachten van jou, de gedachten van hem. Hij laat jou verleden zien en die van hem. Hij verteld je of jullie bij elkar horen of niet" ik geloofde niet in die onzin. "goed" annelies pakte mijn hand vast. "Ga je met mij mee. Ik kan je helpen uit te zoeken waarom hij zo is." ik keek naar de grond. Wilde ik het wel weten? Wilde ik zijn gedachten wel weten. Misschien zag hij mij alleen als een lust object. "nou ..?" ik keek haar aan. "oké, ik ga met je mee" annelies glimlachte naar me. "dat is de berg van de liefde, maudy" ze wees naar een hoge berg met ee roze gloed. "mensen noemen het ook wel de amathiscave. Ze denken dat die roze gloed komt van de amathist." we liepen de berg op. Toen we bovenkwamen kon ik mijn ogen niet geloven. Duivende bomen met rozebloesem, een grote fontein in het midden. Het leek wel een wonder. Het was prachtig.

reacties? ;'d