Chapter 1

Opgewonden, en zo subtiel mogelijk liep Ruby door de muur die haar meteen naar het perron dat ze zo goed kende leidde. En daar zag ze de grote rode trein die ze al een hele zomer lang had willen zien. Niet dat ze het thuis niet leuk had. Maar dit was zo anders. Thuis mocht ze niet toveren, terwijl dat dat net datgene was dat ze zo graag deed. En ze kon niet toveren omdat er een of andere domme wet was voor toverkunst bij minderjarigen. Wie maakte nou zo’n wet? Dat was echt het domste dat ze ooit gehoord had. Maar aangezien ze niet van zweinstein geschopt wou worden, hield ze zich maar aan de wet die ze ongelooflijk dom vond. Ze keek eens rond om te zien dat ze niemand herkende, en toen zag ze dat ongelooflijk mooie gezicht, met dat mooie witte haar. Draco Malfoy, nog iemand die ze heel de zomer had willen zien. Ze was zo in gedachten verzonken over Draco dat ze haar hartsvriendin niet had zien aankomen, en als gevolg daarvan riep die nu luid naar haar. ”Ruby!” klonk het over het hele perron, en Ruby moest, tot haar grote spijt, stoppen met dagdromen over haar en Draco. En toen Nina zag waar ze naar aan het kijken was moest ze enorm lachen. “Nog steeds verliefd Ruby” zei ze tegen haar .En Ruby knikte, en had het gevoel dat ze nu helemaal rood werd. Ze was al vanaf het eerste moment dat ze haar ogen op hem had gelegd verliefd. Hopeloos, tot over haar oren verliefd. En ze vond het dan ook ongelooflijk erg dat ze amper woorden hadden gewisseld, al zaten ze in dezelfde afdeling. Maar dit jaar zou ze meer moeite doen om zijn aandacht te trekken. Ze zou altijd toevallig in zijn buurt zijn. En ze had ook besloten haar jurken mee te nemen, ze droeg haar jurken graag. Maar om de een of andere reden had ze die nooit mee naar de school genomen. Thuis droeg ze enkel jurken, waarom nam ze die dan niet mee naar school? Daar had ze zelf geen verklaring voor, zo had ze wel meer dingen die ze deed, zonder goede reden. Maar dit jaar had ze al haar jurken mee, en ze zou ze gaan dragen. Dat was wel zeker. En toen hoorde ze weer de stem van haar vriendin in haar oor. “Dagdromertje, de trein gaat vertrekken” klonk het. En toen besefte ze dat ze weer had staan dagdromen. Maar nu schudde ze haar hoofd, deed haar haar nog eens goed, en stapte zelfverzekerd de trein op. Dit werd haar jaar. Het moest en zou haar jaar worden.