107. Ruben Orihuela Gavilan.

De rest van het weekend verliep zoals altijd. Heel de zondag had ik op mijn kamer geluierd en achter mijn computer gezeten, aangezien Friedolien niet naar mij kon komen, en ik niet constant bij hun over de vloer wilde lopen, chatte we dan maar met elkaar.

Vandaag was het zover. Vandaag ging die uitwisselingsstudent uit Spanje komen om zijn Duits nog wat bij te schaven. Ik was wel benieuwd naar hem net als Friedolien. Friedolien had ik daarnet binnen gereden in de turnzaal met haar rolstoel die ik die morgen nog had versierd toen ik haar hier had tegengekomen in de gang. Ik had een bordje afgeprint van op internet waar op stond : ‘ Opgepast, vrouw aan het stuur.’ Toen Friedolien het zag kon ze niet stoppen van lachen. Het was zo erg dat de tranen over haar wangen rolden. Ik stapte in mijn turnbroekje toen Irina plots binnen kwam stormen in de kleedkamer. “ Ben je er klaar voor?” vroeg ze. ik knikte. “ Mooi zo. Ruben Orihuela Gavilan is net aangekomen. Hij is zich ook al aan het omkleden en de kleedkamer hiernaast.” Zei ze. ik was aan het nadenken over hoe in godsnaam ik zijn naam helemaal zou onthouden, en besloot dan maar om hem gewoon Ruben te noemen. “Friedolien zit ook al ongeduldig in de zaal te wachten, dus maak maar voor zodat je kan beginnen.” Zei Irina. “ Ja, coach.” Zei ik braaf en deed mijn teenschoentjes nog aan en wandelde toen naar de turnzaal.

Toen ik de zaal inkwam zag ik Friedolien voor mijn mat bij de muziekinstallatie zitten. Ik glimlachte naar haar en wandelde naar haar toe. “ Ik mag je helpen met je routines maken voor de Olympische Spelen!” zei ze blij. “ Echt waar?” vroeg ik en kon een brede glimlach niet onderdrukken. “ Ja!” zei ze vrolijk “ En ik mag je verbeteren en gewoon de hulpcoach spelen.” “ Ik ben blij voor je,Frie.” Lachte ik. Op dat moment hoorde ik de deur van de turnzaal weer opengaan en alle 2 keken we naar waar het geluid vandaan kwam. Irina kwam binnen gewandeld met Ruben. “ Meisjes, dit is Ruben.” Zei Irina terwijl ze naar ons wandelde. “ Ruben, dit zijn Maaike” en ze wees me aan “ en Friedolien.” zei ze terwijl ze Friedolien aanwees. Ik glimlachte vriendelijk naar hem. “ Hallo.” Zei Ruben en hij gaf ons meteen een kus op de wang. Ik keek Friedolien even aan en we wisselden dezelfde blik uit. Irina vertelde aan Ruben hoe we hier te werk gingen en natuurlijk kon ze het ook niet laten om te vertellen welke medailles en bekers we allemaal al niet hadden gewonnen. Ook vertelde zo over Friedolien haar voorval met haar knie en voet en vertelde met zo’n groot ego dat we naar de Olympische Spelen mochten dat de zaal er meteen mee gevuld was. Terwijl ze aan het vertellen was bekeek ik Ruben eens beter. Hij was geen lelijke jongen en mocht er zeker zijn. Zijn ogen hadden een mooie blauwgroene kleur waar menig meisje zou voor vallen. Blijkbaar voelde Ruben da tik hem aanstaarde want tussen Irina haar gebabbel door bekeek hij me ook. Ik voelde me er niet zo comfortabel bij. Zeker niet omdat hij steeds naar mij keek en niet zo veel naar Friedolien. Ik draaide me even om naar Friedolien om te praten en zag in mijn ooghoeken dat Ruben nu zonder blozen zijn ogen over me liet glijden. Ik voelde gewoon dat hij naar mijn borsten aan het staren was en naar mijn billen. Als reactie hierop trok ik mijn broekje wat naar beneden en mijn topje naar boven.