15. Seth...

15.

Heel zachtjes loop ik de trap af. Zover dat kan dan met teenslippers. Opeens stop ik want ik hoor gelach vanuit de woonkamer. Ik kijk nu voor het eerst op de klok aan het eind van de gang en zie dat het al 2 uur ´s middags is. Wow, dan heb ik ook lang geslapen. Ik moest wel erg moe zijn geweest gisteravond. Weer hoor ik hard gelach uit de kamer. Er bovenuit hoor ik Paul zijn schaterlach bulderen. Hiervan moet ik zelf bijna lachen. Maar dat kan ik maar beter niet doen, want dan krijg ik een boze Paul achter me aan. En dat wil je niet volgens mij. Weer een lachaanval beneden. Volgens mij zitten daar heel veel jongens. Dat zou alleen maar leuker zijn. Ik loop nu naar beneden tot ik opeens iets heel hards bij mijn scheenbenen voel. Ik klap naar beneden richting de vloer. Ik probeer mezelf nog vast te grijpen aan de leuning maar tevergeefs. Ik slaak een luide gil en val op de koude grond van harde tegels. Gek genoeg viel ik heel goed en heb nergens pijn ofzo. Gelijk wordt de deur opengerukt en hoor ik allerlei jongensstemmen door elkaar praten. Maar een prachtige stem hoor ik er duidelijk bovenuit. ‘Sophie, Sophie, gaat het wel?! Ben je gewond of heb je ergens pijn?’ de ongerustheid hoorde je duidelijk in zijn stem. Ik opende mijn ogen en zag Seth’s hoofd op maar een paar centimeter van mij verwijderd. Ik zag de ongerustheid in zijn mooie, bruine ogen. Opeens merkte ik dat iedereen stil was geworden. Waarschijnlijk was ik weer aan het staren naar Seth. Ik zucht en sta op. ‘De show is over hoor, ik heb nergens pijn, blijkbaar kwam ik gewoon goed terecht’. ‘Weet je het zeker?’ vraag Seth, die nog niet geheel overtuigd is. ‘Ja, ik heb echt niets, en ik loop zelfverzekerd naar de woonkamer.