Part fifteen: A confession

"Wat bedoel je, Jasper? Je hebt haar gered van een vampier die haar wilde leegdrinken!" Dat was Alice, haar stem was altijd opgewekt, dat kon niet missen.
"Ja, dat wel, maar omdat ik hem wegduwde scheurden zijn tanden door haar hals. Dat was opzich niet zo'n ramp, maar toen ik moest bijten om te voorkomen dat het gif ging werken, kon ik maar niet loslaten. Ik dronk veel te veel en nu ligt ze door mijn doen in coma!" protesteerde Jasper. Ik slikte. Wat maakte dat nou uit? Een coma meer of minder maakte mij niet uit. Bovendien raakte ik liever in coma door Jasper dan door Cal. Jasper zou ik zonder moeite vergeven, hij bedoelde het goed, Cal had verkeerde bedoelingen en daar kon ik niet tegen. "Ik had het Carlisle moeten laten doen, hij kan zichzelf beter beheersen. Ik had haar bijna leeg gedronken!" Ik kon vanaf hier zijn frustratie voelen.
"Jasper, het maakt niet uit, Emi vergeeft het je heus wel!"
"Hoe weet jij dat nou weer?" sputterde Jasper weer tegen.
"Zeg, wie is hier nou degene die de toekomst kan zien? Jij of ik?" zei Alice op een droge manier.
"Jouw visioenen zijn subjectief en veranderen!" protesteerde Jasper weer. Als ik nu kon bewegen, had ik Jasper een klap verkocht. Ook al voelde hij dat misschien niet, het ging mij om het gebaar. Vertrouwde hij Alice opeens niet meer? En vertrouwde hij mij niet? "Bovendien, Carlisle zei dat onze gaves niet werken bij mensen in coma"
"Ik zei ook niet dat ik het vanuit haar zag" grinnikte Alice zacht. Ik snapte de humor van de situatie niet, maar dat zou wel aan mij liggen.
"Oh" was Jaspers enige reactie. Ik hoorde hoe Alice binnensmonds hem keihard uitlachte. Langzaam kwam de stilte weer terug en verloor ik voor de honderdste keer mijn bewustzijn.

Ik schoot overeind, bezweet en rillend van angst. Ik keek verbaasd om me heen. De kamer waar ik verbleef was helemaal wit, op de dekens van mijn bed na. Naast me stond een hartmonitor, die het gepiep wat ik constant hoorde produceerde. Verder zat er niemand in de kamer. Geen ouders, geen Cullens, niemand. Ik besloot op het zusterknopje te drukken, al was het alleen maar om wat gezelschap te krijgen. Na een poosje kwam Carlisle de kamer binnen.
"Ik dacht dat ik een zuster had besteld" mompelde ik verbaasd. Carlisle grinnikte. "Ik ben de zuster en dokter in 1" Hij haalde zijn stetoscoop van zijn nek en kwam mijn kant op.
"Hoe voel je je?"
"Stoned" was het eerste antwoord dat in me op kwam. Carlisle knikte en controleerde mijn ademhaling en hartslag. Vervolgens zette hij de hartmonitor uit en ging toen op de bedrand zitten.
"Herinner je je nog iets van de gebeurtenis?" vroeg hij na een moment van stilte.
"Niet heel veel. Ik weet nog alles tot het moment dat ik op de grond viel en m'n bewustzijn verloor" Carlisle knikte goedkeurend. "Waar zijn de anderen?" vroeg ik meteen.
"Die zijn even terug naar huis, om je ouders gerust te stellen. Jasper en Alice komen zo weer terug, de anderen blijven daar" Carlisle stond langzaam op. "Heb je nog iets nodig?"
"Voedsel" antwoordde ik nuchter. "Nee, laat maar. Vraag aan Jasper of ie wil komen als hij terug is" Carlisle knikte en liep weer weg.
Na goed een kwartier werd er op de deurgeklopt, waarna Jasper voorzichtig naar binnen schuifelde.
"Carlisle zei dat je me wilde zien" Ik knikte langzaam.
"Ik hoorde je praten" zei ik zacht. Jaspers gezicht vertrok terwijl hij zich langzaam in een stoel liet zakken.