Mijn meisje...

CHARLIE P.O.V.

Ik stond op het balkon en keek naar de twee gedaantes die door het duister liepen. Een jongen en een meisje.
Niet zomaar een meisje, mijn meisje. Mijn Bella.
Ik had altijd al geweten dat er een dag zou komen dat ik haar los zou moeten laten... Maar waarom zo snel?
Kon ze niet nog een jaartje wachten voor ze me verliet?
Natuurlijk het was niet de eerste de beste jongen met wie ze nu liep. Edward Masen was een echte heer, een man van stand. Ik wist zeker dat Renée blij zou zijn geweest. Ik zuchtte.
"Ze worden snel groot hè?" zei een vrouwenstem achter me.
Ik keek verward op, Elisabeth Masen stond achter me en ik schoot meteen recht. Ik hield niet zo van formaliteiten, maar het hoorde nu eenmaal zo. En bovendien hield ik er nog minder van om te koop te lopen met mijn gevoelens. Dat had Bella ook. Het zat in de familie.
Wij Swans gaven onze gedachten zelden prijs, niet dat we zo goed konden liegen of zo maar we waren sterk, we lieten onze zwaktes niet gauw zien. En met die gewoonte zou ik nu ook niet gaan breken.
Mevrouw Masen liep naar me toe en keek naar het jonge stel in de tuin.
Bella lachte. Daar was ik blij om.
Het was goed dat hij haar kon doen lachen. Hoewel dat bij Bella niet zo'n moeilijke opgave was, maar dit was een ander soort lachen.
Zo lachte ze bij haast niemand, alleen bij mij en haar moeder.
"Ah, prille liefde. Zo mooi. En toch zo pijnlijk niet?
Als je dat ziet, weet je dat je iets kwijt bent. Je status in hun leven om precies te zijn. Tot vandaag was ik de enige vrouw in zijn leven en jij de enige man in het hare...
Maar nu moeten we ze los laten. En erop vertrouwen dat ze de juiste keuze maken. Ik ben er zeker van dat uw dochter mijn zoon gelukkig kan maken. En u?" Ik knikte.
"Ik ben ervan overtuigd dat uw zoon een uitstekende partij is voor mijn dochter," zei ik met een onbewogen stem terwijl ik diep van binnen zin had om te huilen. Ik was haar kwijt.
"Mij houdt u niet voor de gek, commandant, u heeft het er moeilijker mee dan u laat merken." Ze had gelijk. En ik had daar geen problemen mee.
"Het is gewoon zo snel," mompelde ik terwijl ik weer tegen de balustrade leunde.
"Ik snap wat je bedoelt. Het lijkt wel gisteren hè? Toen ze ons nog voor van alles nodig hadden." Ik snoof.
"Niet bij Isabella. Zij wilde al heel snel alles alleen doen. 'Ik kan het al papa.' Maar ze was niet bang om raad te vragen. Ik weet nog dat ze eens een keer naar me toe kwam en vroeg of het kwaad kon als je een vogeltje in bad deed. Ik zei dat dat niet zo goed was voor het vogeltje, dat het dan niet meer zo goed vloog. Ze sloeg in paniek en rende het huis uit om die jongen van Bohr te vertellen dat Nicolaas gelijk had over dat vogeltje. Renée deed er uren over om haar gerust te stellen." Ik lachte zachtjes en Elisabeth lachte met me mee.
"Ja, Edward had ook wel eens van die fratsen. Toen hij een portret zag van zijn betovergrootvader wauw hij perse ridder worden. Mijn man leerde hem onmiddellijk schermen en paardrijden en..."
"Elisabeth, daar ben je. Ik vroeg me al af waar je was." Automatisch schoot ik weer in de houding. Bella noemde dat trekje 'beroepsmisvorming'.
"Ik was op zoek naar onze zoon. En Charlie zocht zijn dochter. En samen hebben we ze gevonden," zei Elisabeth. Edward senior liep naar zijn vrouw toe en keek naar buiten.
"Aha, het was dus Isabella op wie hij vanavond stond te wachten. Een mooi stel is het niet? Ik hoor de klokken haast al luiden." Plots besefte ik dat ik de enige was die echt afscheid zou moeten nemen. Bella zou samen met Edward in dit huis komen wonen. De Masens zouden hun zoon houden en mijn Bella erboven op krijgen. En ik? Ik werd getroost met een bruidsschat.
Wat had ik daar nou aan? Ik zag één uitweg, Edward zou mij om Bella's hand moeten vragen voor hij haar van me af nam. En ik zou hem die niet zo makkelijk geven. O, kom op. Wat was ik toch egoïstisch. Kon ik niet blij zijn voor mijn meisje? Ik zou het toch moeten proberen. Ik zag dat Bella en Edward junior op weg waren hierheen. Hij zou haar het hof maken en ik... ik zou haar geluk niet in de weg staan. Zolang ze me nog eens kwam opzoeken tenminste...
"Moeder, vader, commandant Swan...?" Ik had niet door gehad dat Edward junior en Bella op het balkon waren aangekomen.
"Ja?" zei ik samen met mr. en mrs. Masen.
"Bella en ik hebben een tijd gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat we van elkaar houden. Heel erg veel. Ik zou haar -met jullie toestemming uiteraard- heel graag het hof maken." Aan zijn oprechtheid kon ik niet twijfelen. Hij was dol op haar. En door de manier waarop ze naar hem keek, wist ik dat dat gevoel geheel wederzijds was.
"Natuurlijk heb je onze toestemming, Edward mijn jongen," zei meneer Masen terwijl hij op Edward afliep en hem een schouderklop gaf.
"En ik moet zeggen je hebt een uitstekende smaak. Juffrouw Isabella, ik heb het u nog niet gezegd maar u ziet er stralend uit."
"Dank u meneer Masen, maar u mag gerust Bella zeggen hoor, dat doet iedereen," zei Bella verlegen. Die verlegenheid gaf vaak een verkeerd beeld van haar. Jongens dachten dat ze makkelijk te krijgen was maar ze was sterk en o wee als je te ver ging. Bella keek me vragend aan.
"Hoe zou ik jullie je geluk kunnen weigeren? Maar... ik heb wel één voorwaarde..." Bella's ogen werden groot van nieuwsgierigheid.
"Eigenlijk twee. Één voor elk. Voor jou Edward, is de voorwaarde dat je goed voor haar zorgt."
"Uiteraard, commandant Swan. Ik zal haar beschermen met mijn leven." Ik kon niet aan zijn toon twijfelen, dus wat ik eerst als een dreigement had bedoeld, veranderde plots in een grapje.
"Dat is je geraden, want breek jij haar hart dan breek ik je been." Zoals ik al zei, klonk het als een grapje maar ik meende het nog steeds.
"En voor jou jongedame, is het enige wat ik van je verlang dat je me wel nog opzoekt als je hier komt wonen." Bella lachte en liep naar me toe.
"Natuurlijk papa, hoe zou ik jou ooit kunnen missen?" zei ze terwijl ze me om de hals vloog.
"Bedankt, meneer Swan. Bella?"
"Ja?" vroeg Bella terwijl ze zich naar Edward draaide.
Er begon net een nieuw nummer te spelen in de zaal. Edward wees naar binnen. "Mag ik deze dans?"
Bella knikte en gaf me een snelle kus op de wang voor ze naar Edward toe liep, die haar in zijn armen nam en met haar de zaal in danste.
Ik zuchtte. Ergens was ik haar nu al kwijt.