017 - What The Hell Happened?

Edward POV.
Ik, Emmett, Jasper, Rosalie, Carlisle en Esme zaten op de bank. We waren net terug van het jagen en wachtte nu op Alice en Lydia die terug zouden komen. Nate en Lucille waren niet hier, maar bij Lucille thuis. En de hele dag had Nate me via zijn gedachten laten weten wat hij van plan was. Op een gegeven moment was het me gelukt om hem uit mijn gedachten te zetten en dat moment was ik heel opgelucht. Buiten hoorde ik de deuren van Alice haar Porsche opengaan en een glimlach verscheen op mijn gezicht. De deur ging open en ik hoorde Alice haastig naar binnenlopen, maar waar bleven de voetstappen van Lydia? Alice kwam de woonkamer binnenlopen en als ik een hart had dan had ik vast een hartaanval gehad.
Lydia lag in de handen van Alice, teer en breekbaar en ik liep naar haar toe.
"Lydia?" vroeg ik. Toen keerde ik me naar Alice, "Wat is er gebeurt?"

Lydia POV.
Beetje bij beetje kwam ik weer bij bewustzijn. Maar nogsteeds had ik niet de kracht om mijn ogen te openen. Mijn hoofd deed pijn en mijn lichaam voelde gebroken. Ik had werkelijk geen idee wat er gebeurt was, alleen maar dat ik die jongen niet had geslagen. Ik begon geluiden om me heen te horen en een zachte bliep was hoorbaar naast mijn hoofd. Ik kwam tot de conclusie dat het vast een hart apperaat ding was, sinds het gebliep regelmatig was. Ook hoorde ik een zachte ademhaling naast me, die me maar al te bekent voorkwam. Mijn hand lag in een andere hand die er steeds zachtjes in kneep. Edward ging er door mijn hoofd heen.
"Lydia?" hoorde ik een zachte stem vragen. Goed, hij kon mijn gedachten nogsteeds horen, dat betekende dat ik misschien via hem duidelijk kon krijgen wat er gebeurt was. Waarom lig ik hier? Wat is er gebeurt?
"Je ligt bij ons thuis, op een ziekenhuis bed. Wat er gebeurt is is ons niet helemaal duidelijk, alleen dat Alice je op de grond bij de parkeerplaats vond." zei Edward. Ik hoorde voetstappen de kamer inlopen en hoorde gelijk dat het de voetstappen van Alice waren.
"Is ze wakker?" hoorde ik haar vragen.
"Nee, maar ik kan wel met haar communiceren." zei Edward.
"Echt?" vroeg Alice.
"Zeg nou maar hoelang het nog duurt voordat ze weer wakker word." zei Edward. Een paar seconden tikten weg. Toen hoorde ik Edward opgelucht zuchten.
"Het komt allemaal goed, schatje." zei hij. Bedankt dat iemand ook even met mij wilt delen hoelang ik nog zo blijf. Edward lachte, maar voordat hij antwoord kon geven voelde ik mijn gevoel weer terugkeren. Langzaam verdween het zware gevoel uit mijn hoofd en kon ik weer mijn handen en voeten bewegen. Ik opende mijn ogen en sloot ze meteen weer. Te veel licht. Ik liet mijn ogen stukje bij beetje wennen door ze een klein beetje open te doen. Ik keek naar links en zag Edward op een stoel naast me zitten. Zijn ogen stonden blij en op zijn gezicht stond een glimlach.
"Hay." zei ik, een kleine glimlach op mijn gezicht.
"Hey." zei hij. Ik ging rechtop zitten en drukte een kus op zijn mond.
"Hoelang ben ik buitenwesten geweest?" vroeg ik.
"Een uurtje of twee, drie. Nog niet zolang dat ik me echt dood zorgen begon te maken, maar wel dat ik me zorgen maakte. Vooral toen Alice opeens thuiskwam met jouw in haar armen. Echt, ik ben nog nooit zo bang geweest." zei Edward.
"Maar nu ben ik er weer." zei ik met een grote glimlach.