* 2 *

‘Kom , kan je rechtstaan?’ vroeg ze.
‘Ik denk het’ ik wilde opstaan maar viel bijna weer om door me enkel maar ze hield me tegen. Ze ondersteunde me richting haar auto. En man die auto was gewoon geweldig en duur maar tijd om daar over na te denken had ik niet want ik kreeg weer stekende pijn aan men hoofd.
‘Auww’ zei ik.
‘Het spijt me zo!’ zei het meisje snikkend. Ik wilde haar omhelzen en zeggen dat het oké is maar mijn schouder doet zeer. Ze zet me in de auto. Ik kijk voor me en zie allemaal onderdelen van mijn motor in het ronde liggen. Vaarwel motor…. Ze start de motor van de auto.
‘Het spijt me zoo’ zegt ze nog een keer. Ik kijk haar aan en zie dat ze huilt.
‘Hee het is oké iedereen komt dat wel eens tegen’ zei ik geruststellend.
‘Jaa weet ik maar moest ik opgelet hebben en niet uitgevlogen hebben tegen pap zou dit nooit gebeurd zijn’ zegt ze snikkend. We rijden 110 km/u op de weg plots slaat ze in een weggetje die ik nog nooit heb gezien. Na een tijdje komen we aan bij een gigantische villa. Ze stopt voor het huis en stapt uit. Ze opent mijn deur en helpt me eruit. Ze ondersteund me richting de voordeur. Ze deed de deur open. Wauw zelfs vanbinnen is het groot. Ze leidde me naar de woonkamer. Ik ging zitten.
‘Blijf hier, dan ga ik achter de verbanddoos’ zei ze en sprintte naar boven. Ik keek even rond. Het was hier prachtig. Een supergroot flatscreen tv, super moderne keuken prachtige banken, en aan de muur hangt een supergrote foto van der. Ze was net een fotomodel. Ze moesten vast stinkend rijk zijn. Ze kwam terug met een dokterstas, ik dacht dat ze met een verbanddoos zou komen. Ze deed de tas open en zocht achter iets. ze pakte een watje, isobetadine, en verband eruit. Ze pakte het watje en begon te deppen.
‘Het spijt me nogmaals’ zei ze zachtjes.
‘Het is niks’ zei ik terug en glimlachte. Ze glimlachte een waterig lachje. Toen ze daarmee klaar was vroeg ze of er nog iets was. Ik bewoog mijn enkel maar hij deed geen zeer meer dus die was weer goed en mijn arm ook.
‘Niks meer’ zei ik met een glimlachte terug en liep naar haar tas die op de tafel stond. Wat ze er uit haalde was niet te geloven…