Part fourteen: Only annoying sounds

Piep.....Piep.....Piep.....Piep.....Piep.....Piep.
Geïrriteerd probeerde ik mezelf uit de duisternis te halen. Het was donker, overal waar ik keek en het enige geluid wat me zekerheid kon bieden dat ik nog leefde was dat stomme gepiep wat ik al minuten of uren aan moest horen. Ik had totaal geen besef van tijd meer en al helemaal geen oriëntatiegevoel. Ik had geen idee waar ik me precies bevond, al kon ik uit het gepiep wel opmaken dat ik in het ziekenhuis lag. De vertrouwde stemmen van mijn ouders waren er niet, wat me het gevoel gaf dat ik helemaal alleen was. Plotseling, na een aantal minuten, werd een deur geopend en kwamen er personen binnen. Ik telde 5 stemmen, maar die van mijn ouders zaten er niet bij. Op zo'n moment miste ik mijn mogelijkheid om bot te doen, mensen af te snauwen en met mijn ogen te rollen. Rollen kon ik dan wel, er was niemand om er geïrriteerd op te reageren.
"Ze is wakker" zei een stem. 'Nee, zou je denken' snauwde ik eerder tegen mezelf dan tegen de persoon.
"Ligt ze in een coma?" vroeg een heldere meisjesstem. Er klonk wat vaag gemompel.
"Hoe lang ligt ze hier al zo?" vroeg weer een andere stem aan iemand die zojuist de kamer binnen was gekomen. Een warme, strenge stem gaf antwoord op de vraag van de vorige stem. "Een paar uurtjes, niet erg lang" De stem klonk nuchter, verstandig en gaf me een soort gerustgevend gevoel. Alsof de stem me vertelde dat ik niet dood was en dat voorlopig ook nog niet zou zijn.
"Mogen we bij haar blijven?" vroeg een andere meisjesstem. De nuchtere stem antwoordde weer.
"Ja, maar niet te lang, ze heeft rust nodig"
"Rust nodig?" sputterde een nieuwe stem tegen. "Ze ligt notabene in coma! Hoeveel rust wil je haar nog meer geven?"
"Jasper, houd je een beetje in" suste de nuchtere stem op een waarschuwende manier. Langzaamaan begon ik te begrijpen wie er in mijn kamer waren gekomen, Jasper en Carlisle herkende ik sowieso, dus de andere stemmen zouden Alice, Emmett, Rosalie en Edward wel eens kunnen zijn. 'Zou Edward mij kunnen horen? Misschien kan ik zo toch communiceren' Helaas werd mijn nieuwe hoop totaal verpletterd door Carlisle. "Gebruik jullie gaves maar niet, mensen in coma's zijn vaak immuun voor onze gaves" Na die woorden hoorde ik zijn voetstappen verdwijnen, waarna ook mijn bewustzijn volgde.

De stemmen waren verdwenen, het was nog steeds donker en het gepiep van een apparaat was weer het enige geluid in de hele omgeving. Ik had de neiging om geïrriteerd om me heen te slaan en te vloeken, helaas verhinderde mijn coma die mogelijkheid. 'Hallo? Is daar iemand? Kan iemand het licht aandoen' Ik zuchtte in mijn gedachten na die onzinnige bedenkingen van mijn brein. Zou er nog iemand in de kamer zijn? Ik verscherpte mijn gehoor in een poging een ademhaling of beweging op te merken, maar behalve het gepiep en mijn eigen ademhaling, was er niks te horen.

Stemmen haalden mijn gedachten terug naar de realiteit, wat een opluchting was. Ik luisterde aandachtig naar het gesprek dat zich afspeelde.
"Het is allemaal mijn schuld" mompelde een stem, die ik na een poosje herkende als die van Jasper. Hoezo was het zijn schuld? Hij redde me juist!