Hij met het warrige haar

Weken verstreken en het weeshuis begon steeds leger te worden. En niet omdat er zoveel kinderen waren geadopteerd... integendeel.
De Pest had zich nu over de hele stad verspreidt en omdat het bestuur geen geld had, moesten de zorgvrouwen opeens zelf alles gaan betalen. Het onderhoud van het weeshuis en het eten voor de kinderen. Het enige positieve dat er nu was, was Anna. Ze straalde weer als nooit vantevoren en hielp vlijtig met de zorgvrouwen mee. Het was nu wel wat zwaarder leven hier, maar gelukkig waren Anna en Fossa er om me op te vrolijken. Tot de dag dat de jongen met het warrige haar arriveerde...
Hij klopte op de deur en vrouwe Etelgis deed open, wij meisjes stonden allemaal nieuwsgierig in de gang om te proberen om een glimp van de vreemde op te vangen. Die waren er de laatste tijd niet meer zoveel, sterker nog; er was er sinds twee maanden geen meer geweest!
Toen stapte hij naar binnen en konden we hem allemaal goed zien en WOW! Hij was echt knap. Onze monden vielen open en sommige durfden zich giechelend aan hem voor te stellen. Ik bleef maar een beetje op de achtergrond, hij was wel knap. Maar wat had je aan een knappe man... een rijke is veel handiger. Ik keek altijd naar de praktische kant van de zaak. En ik had het sowieso niet zo op mannen, ze stelden me altijd teleur.
Maar wat ik wel zag, was dat Anna echt oprecht in hem geïntereseerd was. En hij? Hij knipoogde naar haar toen hij met Vrouwe Etelgis naar de ontvangstkamer liep. Hij was dus geen bode of iemand van het bestuur want die bleven altijd maar een paar minuten. Hij wilde een meisje meenemen.
Toen hij weg was sleurde ik Anna mee naar boven. Die een beetje dromerig voor zich uitstaarde. En woedend schreeuwde ik:" Hoe durf je! Hoe durf je verliefd op hem te worden.... Hij is niets voor jou. Zag je hoe hij met de andere meisjes flirten, hij past niet bij zo'n lief en teder meisje als jou, hij zou je dingen kunnen laten doen die je niet wilt, hij gaat je kwetsen!!!!!!" Ze haalde haar schouders alleen maar op, en zei: "Maria, ik vind hem alleen maar leuk, niets meer en het is heel lief dat je je zorgen om mij maakt maar ik red mezelf wel" Nee. Nee. Nee! riep ik. "Je kan niet voor jezelf zorgen, zeker niet bij hem, ooit zal er een andere betere man voor je komen, geloof me nou..."
Maar Anna was al naar beneden gestampt en ik was bang dat ik mijn maatje kwijt was.