Fossa heeft een verrassing voor me

Ik was zo, zo blij. Ik schreeuwde en juichte en langzaam gleed alle spanning van de afgelopen dagen van mij af. Mijn zorgen waren lichter en de dagen zouden zonniger worden. En sinds lange tijd kon ik weer naar Fossa toe.
Ik gaf Anna een kus op haar voorhoofd en verdween stilletjes door de achterdeur naar buiten. In de tuin achter het weeshuis bloeiden de wilde korenbloemen schitterend en ze pronkten met hun blauwe blaadjes.
Ik had zin om te rennen.
Fossa zag me al van verre aankomen en sprong vrolijk tegen me op en begon aan mijn mouw te trekken... hij wilde me iets laten zien.
Hij bleef maar balffen en keffen en sleurde me helemaal mee tot de boom waar ik hem als eerste had gevonden. Maar we waren niet meer alleen..
In het mos lagen niet één, niet twee maar drie lieve kleine donzige vosjes met een trotse moedervos daarachter. Ze gluurde achterdochtig naar me maar het leek alsof Fossa haar uitlegde dat ik "goed volk" was.
"Zijn, zijn die van jou?" stamelde ik maar ik wist het antwoord stiekem wel.
En Fossa likte zijn pups liefdevol achter de oortjes.