Proloog

Na enkele seconden begon de omgeving plotseling te veranderen. Alsof de tijd versnelde sproten jonge bomen uit de grond omhoog, vielen bladeren in alle mogelijke kleuren rood en goud naar beneden, en groeide het gras groener dat ooit tevoren op de heuvel. Ik had mijn ogen geopend en zag al deze dingen en was vol vreugde, toen plotseling de omgeving opnieuw vervormde, en de bomen, die zojuist volop in bloei hadden gestaan, verschrompelden en verschroeiden tot er niets anders overbleef dan zwartgeblakerd dood hout. Het gras maakte plaats voor as, en stof, en toen… Alles begon te draaien. Ik flitste door werelden van vormeloze kleuren, en ik begon te vallen, te vallen… En plotseling waren de kleuren verdwenen, en hadden plaatsgemaakt voor diepe duisternis en grijze mist. Nog steeds viel ik, dieper en dieper. Een stekende pijn overmande me, en ik sloot mijn ogen opnieuw en opende mijn mond om te schreeuwen. Maar ik kon niet schreeuwen, ik kon niemand laten weten dat ik er was, dat ik hulp nodig had. Ik was volkomen alleen.