Valentijnskaarten en dansen gaat niet samen.

De volgende dag, de korte speeltijd om elf uur:

"Heey, wacht even!"
Ik keek achter mij.
Sofie kwam aangelopen zoals ze nog nooit gelopen had.
"Weet je het al ?" vroeg ze.
"Nee, wat zoud ik moeten weten ?".
"Christophe heeft Zara een valentijnskaart gegeven, maar ze wil niet zeggen wat er in staat,".
"Blijkbaar schaamt hij zich d'r wat voor,".
"Ik begrijp het al,"zeg ik dan.
"Ik zal wel eens met Christophe gaan praten,".
"En dan zal ik nog eens met Zara gaan praten,"zegt Sofie.
"OK, tot vanavond dan,".
"Daag,".

De middagspeeltijd om kwart na één:

"Zeg, Christophe ?" vroeg ik.
"Wat stond er eigenlijk in dat valentijnskaartje ?".
"Dat zijn uw zaken toch niet,".
"Niet dan,".
Mijn woorden waren nog niet uitgesproken of er liep een horde gillende meisjes voorbij ons.
"Amai, wat moet daar te doen zijn ?"
"Laten we eens gaan zien,".

Uiteindelijk bleek dat er werd geoefend voor het dansje voor de opendeurdag op school.
Dus daar stond ik weer, voor de zoveelste keer, zonder iemand om mij heen. Helemaal... alleen.